Op één oktober 2018 ben ik cold turkey gestopt met roken. Ik was er zo klaar mee, zeker toen de hoestbuien in de nachten steeds langer gingen duren. Supertrots dat ik een jaar later nog steeds klaar was met roken, vond ik dat het tijd was voor de volgende stap. Ik was al vele jaren in hevig gevecht met mijn gewicht, en door het stoppen met roken begon ik steeds meer het gevecht te verliezen. Mijn goddelijke lichaam begon uit een steeds breder wordende Mirjam te bestaan. Ik heb verschillende blogs geschreven dat het nu echt tijd was geworden om het gevecht met mijn gewicht aan te gaan. Nu jaren later kan ik concluderen dat ik al deze gevechten roemloos had verloren.
Ik hongerde mezelf uit, deed een tijdje mee aan koolhydraat arm eten, ging naar speciale lijnclubs, of naar diëtisten, heb nog een blauwe maandag gesport, en weet ik veel wat voor gekkigheid ik nog meer heb gedaan om mijn lichaam tot een beetje normale breedte te verwerken. Maar wat ik ook deed, mijn lichaam was door al deze pogingen compleet van slag en wist niet meer of zij nu wel of geen vet vast moest houden voor een eventuele volgende lijnpoging. Dus deed mijn lichaam gewoon niks meer, en weigerde alle medewerking om mij terug in redelijke omvang te krijgen. Ik begon steeds meer last te krijgen van mijn rug, kon geen vijf minuten stil staan, ik had ook last van slijtage in mijn omvangrijke heupen, mijn knieën bezweken onder het gewicht van mijn redelijk gevulde volle romp, en mijn hoofd leek wel een plofkop waardoor ik mijzelf bijna niet herkende als ik eens in een spiegel durfde te kijken.
Leuke kleding kopen was er al jaren niet meer bij, ik was veroordeeld tot size 3x XL. Hoe vaak ik niet chagrijnig een paskamer uitgestapt ben omdat een aan een hanger of paspop leuk uitziende rok, trui, jurk of broek zo belachelijk onflatteus om mijn goddelijke lichaam hing. Een leuk sexy setje om manlief te verleiden was al helemaal onmogelijk. Manlief had geen problemen met veel Mirjam, hij heeft hij mij in alle mogelijke formaten gesteund, als ik mij maar happy voelde dan was hij het ook.
In de maand nadat ik een jaar gestopt was met roken in oktober 2019, had ik een afspraak gemaakt in het ziekenhuis. Ik was ook echt klaar met het “ik kan het zelf wel”, het was mij duidelijk dat ik het zelf echt niet meer kon. Mijn hormonen waren echt van slag, waardoor ik met een BMI van 43 bij de categorie Morbide Obesitas mensen behoorde. Hierdoor ging ik mezelf weer troosten met eten, en het liefst dat ongezonde fastfood spul. Ik was duidelijk een emotie eter, en aan mijn goddelijke lichaam kon je echt wel aflezen dat ik al jaren met verschillende emoties heb moeten dealen en diepe dalen heb gezien. (Maar gelukkig ook hoogtepunten, dat werd gevierd met wat lekkers).
Ik leerde dat Obesitas een ziekte is, en dat er meer bij komt kijken dan alleen maar je zelf volvreten. Tijdens het schrijven van deze blog is er een programma op NL 3 wat over obesitas gaat, hartstikke interessant voor degene die begaan zijn met mensen en die hier iets meer over willen weten. Uiteraard raakten sommige opmerkingen over mijn dik zijn mij diep, ik mocht dan wel dik zijn, maar dikke mensen zijn echt niet dom, zoals vaak wel gedacht wordt. Natuurlijk wilde ik ook een gezond lichaam hebben, maar ik overdrijf echt niet als ik vertel dat ik alleen al aankwam als ik maar aan eten rook.
Na diverse voorbereidingen mocht ik vorig jaar maart het traject in voor een operatie. Ik had heel goed overwogen dat ik geen Gastric Bypass wilde, ik had daar te veel enge verhalen over gehoord. Met mijn medische achtergrond en de pech ik die nog wel eens kon hebben wilde ik liever “de wat minder zware ingreep”. Mijn keuze viel dan ook op een “gewone” maagverkleining, het grootste deel van je maag wordt weggesneden, en je houdt dan nog een klein stukje over waar je het dan de rest van je leven mee moet doen.
Na twee bijeenkomsten gehad te hebben gehad met tien mensen die net als ik uit de kluiten gegroeid waren en daar verandering in wilden brengen kwam covid om de hoek kijken. Vrijwel direct ging er een dikke vette streep (leuke woordspeling) door meetings met de groep en de geplande operaties, en hadden we alleen nog maar contact met elkaar en het obesitas centrum via zoom. We kwamen op de wachtlijst voor de operatie. Dat was best een teleurstelling, maar ik vond het nog erger voor degene die levensbedreigende ziektes hadden. Het werd een spannende wachttijd tot ik uiteindelijk gebeld werd dat ik vrijdag twee oktober verwacht werd in het ziekenhuis. Dat was vier dagen voor de reguliere zorg weer op slot ging, over mazzel gesproken… Dat is nu op de kop af een jaar en een dag geleden. Ik bespaar jullie de details van mijn herstel, dat ging zoals voorspeld weer op zijn Mirjam’s met ups en downs. Zo’n operatie is 10% van het afvallen, mijn lichaam moest gereset worden, de andere 90% moest ik echt zelf doen. Je laat dan ook echt niet zomaar zo’n operatie uitvoeren met het idee dat alles dan vanzelf gaat. Ik moet mijn leven lang anders blijven eten, anders kom ik weer aan en rekt mijn maag gewoon uit naar het gewicht wat ik echt niet meer wil. Ik ben nog niet op het gewicht waar ik naar toe wil, en heb nog zeker tien kilo te gaan, en dat is echt hard werken voor mij. Vaak wordt gedacht dat het een makkelijke manier is om via een maagverkleining af te vallen maar niets is minder waar. Voor mij was het bittere noodzaak, omdat niets anders meer hielp.
Mijn hormonen die het hongergevoel aangeven zijn nog steeds van slag en geven nog steeds een hongergevoel aan. Momenteel zit ik in hevig gevecht met het afvallen, ik sta al anderhalve maand op hetzelfde gewicht. Dat geeft stress en ik moet nu dan ook echt sterk zijn om de boel niet te laten verslappen. Ik kom gelukkig ook niet aan, maar het is zeer frustrerend dat er geen beweging in de weegschaal lijkt te komen
Nu een jaar later kan ik wel blij en gelukkig vertellen dat ik 32 kilo lichter ben, en een BMI van 32 heb maar nog steeds obesitas heb. Ondanks de operatie heb ik levenslang wat mijn gevecht met mijn gewicht aangaat. Dankzij deze heftige operatie kan en wil ik het gevecht aan blijven gaan. Ik weet hoe het voelt om een BMI van 43 te hebben, maar ik weet nu ook hoe het voelt om niet meer dag in dag uit 32 kilo vet met mij mee te hoeven slepen. Een hele slanke Mirjam hoef ik echt niet te worden, maar ik ben al wel heel blij met deze Mirjam in afgeslankte gezondere vorm.