We naderen het einde van het jaar 2021. Voor mij een bewogen jaar, zeker wat werken betreft. Begin april riep ik zeer overtuigend dat ik eindelijk mijn roeping had gevonden bij het werken met kinderen met meervoudige handicaps. Ik was begonnen met de opleiding helpende, en vond het heerlijk om weer in de schoolbanken te zitten. Ik genoot er van om voor en met de kinderen te werken, maar al snel bleek dat het fysiek behoorlijk zwaar was. Ik werkte soms tien uur per dag, en dat ging mij opbreken. In Juli moest ik echt erkennen dat het mij op ging breken. Ik probeerde het gesprek aan te gaan met mijn werkgeefster dat mijn hart het aan alle kanten wilde volhouden, maar dat tien uur per dag werken mij lichamelijk echt opbrak. Ik hoopte dat zij enigszins met mij mee wilde denken, maar dat gebeurde helaas niet. Er zat voor mij niets anders op dan voor mezelf te kiezen. Ik had een gevoel van schaamte dat ik op moest geven. Ik voelde me een slappeling, maar gelukkig heb ik een lieve man die mij het tegendeel liet zien. Ik had het toch maar geprobeerd op mijn leeftijd. Laat het los, en dan komt er vast wel weer een keer wat op je pad was zijn overtuiging.
Vlak hierna zag ik dat de GGD mensen zocht om afspraken te maken. Het was thuiswerk, ik kreeg een té korte ingewikkelde thuistraining waarbij dochterlief naast mij zat, om mij in Jip en Janneke taal rustig uit te leggen wat er van mij gevraagd werd om afspraken te maken voor een vaccinatie. De tweede dag zat manlief naast mij om voor het eggie telefoontjes aan te nemen van mensen die gevaccineerd wilde worden. Het ging echt allemaal te snel voor mij, ik bleek echt een computer-dummie. Manlief daarentegen is wel een computerexpert, maar vond de manier waarop ik in het in diepe werd gegooid als computer-dummie geen goede zaak. Voor jongere mensen die met een muis in hun hand opgevoed zijn is het prima werk, maar zelfs dan nog vrij gecompliceerd en onlogisch volgens manlief die redelijk thuis is met computers. Voor mij speelde mijn geestelijke leeftijd een negatieve rol en leek het mij verstandig om ook deze carrière te beëindigen.
Wederom een teleurstelling, maar manlief had ook nu wederom weer veel geduld met me. Hij vond dat ik het weer los moest laten, er zou vanzelf wel iets op mijn pad komen wat wel iets voor mij zou zijn.
En zo geschiedde. Normaal gesproken ben ik zo’n iemand die blij van de daken roept dat ik weer een baantje heb, maar na mijn eerdere teleurstellingen wilde ik deze keer toch eerst voorzichtig de kat uit de boom kijken.
We zijn nu drie maanden verder. De kat is uit de boom gekeken. Wat een leuk werk heb ik gevonden. Om de zorg te ontzien en te ondersteunen werk ik als gastvrouw in een woonzorgcentrum met mensen met dementie. Als ik een ochtenddienst heb van vier uurtjes, dan help ik de mensen met het ontbijt, ik zorg tussen het ontbijt en de lunch voor verse koffie of thee, met een lekker koekje. Voor de lunch maak ik afwisselend een kop verse soep, tosti’s, pannenkoeken of een gebakken ei. Ik speel spelletjes met diegenen die dat nog kunnen of willen, hoor voor de zoveelste keer hun verhaal aan en geniet daar met volle teugen van. De avonddienst van vier uurtjes begint om vijf uur. Ik dek dan gezellig de tafel in de huiskamer, en kijk of de mensen nog wat te drinken willen. Om tien voor zes haal ik de kar met warm eten uit de keuken, schep het op, zorg voor drinken bij het eten. Soms moeten mensen een beetje geholpen worden met eten en ook dat doe ik met plezier. Na het eten zorg ik voor verse koffie, uiteraard weer met een koekje erbij. De zorg kan dan rustig de mensen die dat willen naar bed brengen. Ik blijf gezellig bij de mensen zitten, zing liedjes, speel een spelletje of kijk wat TV met ze. Wat een gave baan heb ik gevonden, zoveel plezier in mijn werk met de mensen daar, en ik krijg daar nog voor betaald ook. Wat voelt dat fijn om wat voor deze mensen te kunnen en mogen betekenen. Als het aan mij ligt wil en kan ik dit tot aan mijn pensioen volhouden.
Vol vertrouwen ga ik samen met manlief, ons inwonende jongste (bonus)kind, en onze andere (bonus)kinderen met aanhang, en uiteraard onze kleinzoon het nieuwe jaar in. Deze kerst moeten we helaas nog accepteren dat de pandemie nog niet overwonnen is. Ook ik hoop dat 2022 het jaar gaat worden waarin we corona nog voor de zomer en het liefst nog eerder achter ons kunnen laten.
Mooie feestdagen!