Gister hadden wij een tripje Italië ingepland. We zitten zo dicht bij de Italiaanse grens, dus waarom niet een dagje naar Venetië. Dat was een ritje van 3 uur rijden, dus why not? Het verbaasde ons hoe mooi de wegen in het land van de pizza’s waren. Ook reden we dwars door de bergen in lange tunnels, ook een belevenis op zich.
Na 3 uur naderden wij Venetië en werden wij door onze Waze (zeer betrouwbare navigatie app) door een nogal stinkend en goor industrieterrein naar de ingestelde parkeerplaats gewezen. Het was ook best ongelofelijk dat naast een parkeerterrein een camping was. Je zou daar toch geboekt hebben naast een stinkend industrieterrein, we zagen de aanbeveling in de folder al staan, op steenworp afstand van het oude centrum, aan het water de ideale uitval plek voor een tripje naar Venetië.
Het was net voor 12 uur dat wij onze auto parkeerden, en om 12.00 uur zou de boot vertrekken die maar 1 keer in het uur bleek te gaan. Na 20 minuten varen zetten wij eindelijk voet op Venetiaanse bodem. Met een kaartje in onze hand wilden wij uiteraard het beroemde St.Marco plein bezoeken. We probeerden onze kaart te volgen, maar al snel bleek dat we niet de goede kant richting het plein liepen. Allemaal steegjes en zijstraten, en duidelijke richting aanwijzers waren naar ons idee niet te vinden. Uiteindelijk vonden we toch zigzaggend lopend door al die PC Hoofdstraat steegjes (veel dure winkels waar geen hond in stond) het St. Marcoplein.
We waren van plan om op het plein een echte Italiaanse pizza te eten. We keken bij diverse terrassen of je daar pizza kon bestellen, maar alleen al bij de prijzen van een glaasje cola hadden we ineens geen dorst meer. 11 euro voor een glaasje cola op het St. Marcoplein vonden wij lichtelijk overdreven. We hebben nog wel ff de mooie gebouwen op het plein bewonderd, en foto’s gemaakt. Hierna zijn wij naar een onbekend naamloos plein gelopen met leuke terrassen om een betaalbare pizza te kunnen eten, want mijn kleine maagje begon toch wel ontzettend te knorren.
Al snel vonden we een leuk terrasje waar de pizza’s en het drinken nog betaalbaar waren. Na een paar uurtjes rondgelopen te hebben op Venetië stapten wij om half 4 weer op de boot, terug naar het parkeerterrein. Het lijkt heel kort dat we daar rond hebben gelopen, maar wij zijn niet echt van die cultuursnuivers, dus voor ons was het lang genoeg. En daarbij wilde ik graag voor het donker weer bij ons appartement zijn. Dit omdat ik een scheitebroek broek ben en het niet echt fijn vindt om in het donker in de slecht verlichte bergen te moeten rijden. Jaja ik weet het, ik ben een rare hoor met diverse angsten waar ik zelf ook van baal. Maar oké, we zaten om 4 uur weer in de auto, zodat we om 7 uur in het licht weer bij ons appartement zouden zijn.
Dus wij tuften lekker met onze bolide de A4 in Italië op, en dat ging het eerste gedeelte prima. Tot we zagen dat onze Waze ons naar een afrit wilde sturen die we dan 2 km later zouden tegenkomen. Voordat we bij die afrit konden komen, belandden we al in een flinke bijna stilstaan file. Het koste ons een half uur om bij de afrit te komen, maar gelukkig, we bereikten hem en moesten onze weg helemaal binnendoor vervolgen tot het punt dat we voorbij de file, die 10km bedroeg met echt stilstaand verkeer, waarbij de mensen al naast hun auto stonden omdat ze echt geen kant meer op konden. Dit zagen wij vanaf een naastgelegen binnenweg. Puntje bij paaltje duurde de terugweg ruim 5 uur, wat dus betekende dat wij toch in het donker door de bergen naar huis moesten rijden. Gelukkig is Richard een hele goeie chauffeur die er totaal geen problemen mee heeft om in het donker te rijden. Ik daarentegen was niet echt ontspannen en scheet zeven kleuren str*nt. Wat een held dat Rich dan zo kalm kan blijven.
Ik wil dan echt controleren of we nog genoeg benzine in de auto hebben voordat we al die tunnels door moeten rijden richting Oostenrijk, en dat controleer dan niet 1 keer, maar een keer of 16. Je zou maar midden in zo’n tunnel stil staan omdat de benzine op is. Maar oké, om 21.00 stapten wij eindelijk onze deur binnen. Een ervaring rijker en een bucketlist item minder. De reden waarom ik dit gisteren niet heb geschreven, is omdat ik helemaal kapot was van de inspannende terugreis. Door al die files en rijden in het donker door de hoge bergen was ik totalementi kaputi!