Omdat we een lange rit hadden gehad op woensdag naar Venetië hadden we besloten om donderdag een beetje in de buurt te blijven. In Millstatt hier een half uurtje verderop hebben we een rondvaart gedaan op de Millstattersee. Met onze Karinthië weekkaart konden we gratis een rondje van 3 uur meevaren en van het mooie uitzicht genieten vanaf het grote meer en tegelijk lekker bijkleuren tijdens het varen.
Van tevoren had Rich zich goed ingesmeerd met factor 50, dat heeft hij wel nodig met zijn rode haar en sproetenhuid. Dus hij braaf zijn gezicht, neus, oren en nek ingesmeerd, en een Redbullpetje op zijn bolletje. Zijn armen insmeren vond hij niet nodig, want die waren volgens hem wel al gewend aan de zon. Al varend op het bovendek met een heerlijk briesje en in de felle zon kun je wel raden dat de armen van Rich er al snel uit begonnen te zien als een Engelsman op een Spaans strand die in slaap is gevallen.
We waren al 2 uur aan het varen toen hij eindelijk wel toe durfde te geven dat hij toch maar beter even in de schaduw kon gaan zitten. Hij zal nu zeker 2 dagen een zeer rode kleur op zijn armen houden, en daarna zie je er niks meer van, ook geen bruine kleur, alleen heel veel sproeten. Dat is ook de reden waarom wij echt niet in de hoogzomer naar een warm oord kunnen. Gelukkig is Oostenrijk een heel goed en mooi alternatief, en genieten we zeker van alles wat we hier meemaken, waaronder dus een ietwat oubollige boottocht op de Millerstattersee.
Vandaag wilden we een dagje naar Villach, een stad met een oud centrum, dat leek ons wel leuk. Vol goede moed en met onze Waze aan zoefden wij richting Villach. Het was lekker rustig op de weg, en dat zei Rich dan ook hardop, waarop ik zei dat hij dat beter niet kon zeggen, voor hetzelfde geld stonden we zo weer in een file, net zoals op de terugweg gebeurde vanuit Venetië. En ja hoor, een minuut of 10 later kwamen wij bij een punt, waar we een polizei auto midden op een kruising zagen staan. Alle auto’s voor ons werden aangesproken door een politieagent waarna de auto’s rechtsom moesten keren omdat de weg was afgesloten.
Nadat wij de agent hadden uitgelegd dat wij naar Villach wilden, gaf hij ons een route die wij konden volgen om toch in Villach te belanden. Deze nieuwe route was fantastisch mooi, dus wij weer blij dat we ondanks de wegversperring nu toch wel delen van Oostenrijk zagen die we normaal niet gezien zouden hebben. Volop genietend van de nieuwe route die we ook ingesteld hadden op Waze kwamen we weer op een punt waar we niet hard door konden rijden. En ja hoor, weer een polizei auto bij een drukke kruising en moesten we de auto weer keren. Onze Waze hadden we ondertussen versterkt met google maps op mijn telefoon. Tenslotte zeggen 2 richtingaanwijzers meer dan 1 was onze gedachte. We werden nu door 2 richtingaanwijzers dezelfde kant opgestuurd om zo toch Villach in te kunnen rijden.
Zo blij als een aap met 7 lullen konden wij eindelijk Villach inrijden. Maar te vroeg gejuicht, we kwamen weer bij een kruising die muurvast stond. Zou er misschien wat aan de hand zijn waardoor we iedere keer niet verder Villach in konden? Misschien zouden we even moeten gaan googelen wat er dan aan de hand was. Lekker vlot van ons he…. En ja hoor, het was deze week de European Bike week in Villach, met als afsluiter vandaag een Harley Davidson Parade. Lekker voorbereidt weer, Rich en Mir. Story of our lives, gewoon gaan en dan later erachter komen dat de hele stad was afgesloten voor de motornozems.
We hadden uiteraard ook geen plan B, maar wij kunnen gelukkig wel snel schakelen. Er was nog een stad waar we naar toe zouden kunnen en wel naar Klagenfurt een half uurtje verderop. Dus onze groene bolide mocht weer een stukje verder Fahren naar Klagenfurt. En of je het gelooft of niet, we bereikten zonden problemen het centrum van de stad. Omdat we ondertussen honger hadden gekregen van de hectische heenreis zochten wij eerst een terrasje waar Rich in de schaduw kon zitten en ik een rosé kon bestellen. We liepen verschillende richtingen op om een geschikt terras te vinden, maar dat lukte niet echt. Het enige terras wat in de buurt kwam was het terras van restaurant de gouden bogen, waar je alleen maar hamburgers, Franse frietjes en een milkshake kon bestellen.
Nadat we onze magen weer gevuld hadden liepen wij de stad in altijd zoekend naar een magneet met de naam van de stad waar we op dat moment zijn, die verzamelen wij namelijk op onze koelkast. En een echte stad heeft toch altijd wel een souvenirwinkel. Tijdens het zoeken naar zo’n winkel kwamen wij op een plein, en wat denk je, vol met allemaal leuke terrassen. Gelijk hadden we een Déjà vu, dit hadden we eerder meegemaakt. Eerst geen terras kunnen vinden, toch maar ergens gaan zitten omdat we denken geen keuze te hebben, om vervolgens met volle magen verderop een heel plein vol met terrassen tegen te komen. Wederom story of our lives.
Na een tijdje door de stad geslenterd te hebben en ook een magneet rijker vonden we het weer tijd worden om richting ons appartement te koersen. Hoewel het een belevenis was om op de heen weg door dorpjes te rijden met onder andere de hilarische namen “Wiedweg” en “Köttwein” konden we nu wel rechtstreeks Bad Kleinkirchheim bereiken, en hebben we onze achtersten een welverdiend plekje op de bank beloofd, op naar weer nieuwe avonturen de komende dagen.
