Vandaag weer een hele leuke dag gehad, met ups en downs, maar dan letterlijk. Vanmorgen stonden wij al vroeg bij de rodelbaan, hij gaat vanaf aankomende week alleen nog maar in de weekenden open. Aangezien we het volgende weekend niet meer uitkijken op de rodelbaan, maar op de metrobaan in de Bijlmer, moesten wij het er toch maar even van nemen. Nog 1 keer die adrenaline kick voelen als we hard naar beneden zoeven.
Vandaag ging hij open om 11 uur vanmorgen, dus stapten wij (lees Mirjam) vol spanning als eerste helden van de dag in het rodelbakkie. We werden naar grote hoogte gesleept en toen we helemaal boven waren begon ik gelijk alweer te aaahhh-en te Oehhhhh-en. En ja hoor, tijdens de eerste Oehhhh vloog er gelijk een vlieg mijn strot in, gadverdegadver. Ik probeerde vanaf dat moment mijn mond dicht te houden om niet nog meer vliegen te vangen. Dus hoorde Rich mij de hele tijd mmmmmm-en. Hij remde gelukkig iets meer als de eerste keer en ook hadden we afgesproken dat hij zou remmen en waarschuwen op de plek waar de foto gemaakt werd, zodat ik nu wat eleganter geflitst zou worden en hij ook te zien zou zijn op de foto. Na het foto momentje gingen de remmen weer los en vlogen wij, (ik met mijn mond weer dicht om geen vliegen meer in mijn bakkes te vangen), met veel schik veilig maar snel naar beneden.
Hierna zijn we in de auto gestapt, we wilden naar Mallnitz vanwaar we via een Hochgebirgsbahn 2641 mtr omhoog zouden gaan, waar we een gletsjer zouden kunnen zien. Alleen de autorit erheen was al onwijs mooi, we reden in dalen en over bergen, met haarspelbochten op grote hoogte. Op de parkeerplaats aangekomen sloeg de schrik ons om het hart, we zagen helemaal geen karretjes aan de kabelbaan hangen. Hebben wij dat nou weer dat op de dag dat wij naar boven wilden gaan, er geen karretjes gingen?
Na nog eens goed te kijken bleek dat dit een heel ander type was met 1 hele grote gondel. Eenmaal in de Hochgebirgsbahn (de grote gondel die ons naar boven zou brengen) begon het toch wel spannend te worden. We moesten blijven staan in die bak dus ik hield me stevig vast aan een stang en aan Rich. Maar wel genietend van het uitzicht, echt zo onwijs mooi. Ik dacht dat het gebouw boven in de berg waar we vanaf beneden naar keken het eindpunt was, nou niet dus. Dat was dus een overstap gebouw, en moesten we overstappen in een volgende gondel die ons dus naar een hoogte van 2641 meter zou brengen.
We kwamen veilig boven en wilden naar het restaurant waarvan we dachten dat die op dezelfde hoogte zou liggen. Maar niets was minder waar, ergens in de verte, 200 mtr lager was het restaurant. Dat restaurant was alleen te bereiken via een smal pad met losse steentjes, we snapten ook meteen waarom onze medelifters allemaal bergschoenen aan hadden en wij op onze gympies daar liepen. Aangezien wij hier niet op vakantie zijn om sportief te bewegen, en ik al in mijn broek scheet van al die hoogteverschillen besloten wij het restaurant bezoekje maar over te slaan. Naar beneden was al een hele onderneming, maar je moet dan toch ook weer 200 meter naar boven klimmen, op gymschoenen.
We bleven dus veilig bij het gondelstation vanwaar wij echt wel van een adembenemend uitzicht genoten. Een half uur later gingen wij weer met de gondel naar beneden, genietend van grazende bergschapen onder ons. We kunnen immers wel erg genieten van de natuur. De natuur kwam op de terugweg zelfs erg dichtbij, bij het wegrijden had een Milka koe besloten om gewoon midden op het smalle weggetje te gaan lopen waarover wij weer richting ons appartement moesten. Mevrouw Milka maakte ook niet veel aanstalten om naar de linker of rechterkant van de weg te gaan, en een dot gas geven om erlangs te zoeven vonden we ook niet een bijster goed idee. Stel ze schrikt en boort een deuk in onze groene bolide, daar zaten we ook niet op te wachten. Maar na een paar minuten gunde ze ons een vrije doorgang en konden we weer wat sneller dan stapvoets rijden richting Bad Kleinkirchheim.
Weer een geweldige ervaring rijker zitten we nu even rustig bij te komen op ons eigen balkonnetje. Het restaurant aan de overkant van de straat verwacht ons over een klein uurtje, en dan gaan we onze buikjes vullen met een overheerlijk Oostenrijks gerecht.