Vandaag houden we een rustig dagje na de lange rit naar Bad Kleinkirchheim. Nou ja, rustig? We hadden besloten om met de gondels de berg op te gaan. Die gondels vertrekken ook vanaf onze achtertuin, en als je dan vanaf het balkon naar die gondels kijkt, lijkt het of het niet zo hoog gaat. Ik heb lichtelijk hoogtevrees, maar durfde deze hoogte wel aan. Vol goede moed stapten we in en stegen we de berg op. En toen kwam het, precies achter de bomen, wat wij niet vanuit ons balkon kunnen zien, werd mij duidelijk dat de gondelbaan toch wel van plan was om heel hoog te stijgen.
Ik kan me nog herinneren dat Rich vorig jaar een keer ging staan in zo’n gondel terwijl wij op grote hoogte waren, en dat de gondel toen een onduidelijk eng geluid maakte, en ik bang was dat de bodem eruit zou vallen. Hij moest dus gelijk gaan zitten van mij, en vanaf dat enge geluid toen, moet hij dus braaf naast mij blijven zitten. Met als gevolg dat als hij eenmaal boven aangekomen is hij blauwe plekken in zijn been heeft omdat ik toch wel hard kan knijpen tijdens de rit op grote hoogte en tranen in zijn ogen van het lachen van mijn angstkreetjes.
Maar goed, we waren eindelijk op grote hoogte en het uitzicht was werkelijk adembenemend. Zo wijds hadden wij het nog nooit gezien, overal waar we keken zagen we hoge bergen en diepe dalen. We waren zo hoog, dat iedereen die we tegenkwamen “Gruss Gott” tegen ons zeiden. Nadat we boven op de berg hadden genoten van het mooie uitzicht, een lekkere bak koffie en uiteraard een warme apfelstrudel, besloten we weer naar beneden te gondelen. Met nog een paar extra blauwe plekken extra stonden we uiteindelijk weer veilig beneden bij onze achtertuin.
Omdat we er toch in de buurt waren besloten we ook gelijk de rodelbaan maar uit te proberen. Ook die leek wel mee te vallen qua hoogte en snelheid vanaf ons balkon. Samen stapten we met zijn tweeën in 1 zo’n rodel karretje. Ik zat voorin en Rich ging achter mij zitten, hij zou de remmen besturen. We werden met een kabel naar boven getrokken, en die hoogte was toch behoorlijk pittig. Wat omhoog gaat moet ook weer omlaag, en eenmaal bij het hoogste punt zag ik hoever we omlaag moesten. Volgens Rich gil ik niet maar de eerste oerkreet kwam er aan de top al uit.
Mijn god, wat gingen we hard naar beneden, er waren zelfs bochten bij waar ik het gevoel had dat ik uit het karretje zou vliegen. Rich vond het niet nodig om de remmen te gebruiken en ik gunde hem ook wel een snelle rit naar beneden. Gelukkig zaten we vast in de gordels, die hebben echt mijn leven gered denk ik. De hele tijd dat we naar beneden zoefden heb ik geluid gemaakt. En hoewel ik gewoon op mijn goddelijke kont zat was ik helemaal uitgeput toen het karretje eindelijk zelf in de remmen ging en de rit klaar was. Bij de uitgang konden we een foto kopen die ergens tijdens de afdaling gemaakt is. Omdat hierop goed te zien is hoe ik de afdaling op de rodelbaan beleefd heb, hebben we hem maar gekocht omdat ik het niet zo goed kan beschrijven en een foto meer zegt dan woorden…….
