We zijn weer veilig thuis, woensdagochtend om 8 uur zijn we vertrokken vanuit ons appartement, en woensdagavond rond 21 uur stapten we in ons paleisje hier in de Bijlmer. Moe maar zeer voldaan van de vakantie hebben wij de koffers in een kamer neergezet, om er de volgende ochtend weer naar te kijken en te zorgen dat we alle was direct in de wasmachine konden gooien. Alle was ligt weer schoon in de kast, en wij kunnen nog ff verder genieten van onze vakantie in Nederland, we hebben gelukkig nog een ruime week vakantie. Terugkijkend op onze geweldige vakantie hebben we weer veel geleerd op onze “ouwe” leeftijd en zijn we weer een stuk wijzer geworden.

Normaal gesproken laten Rich en ik ons graag verwennen in een hotelletje. Vorig jaar nog verbleven wij in een kleine pensionnetje waar dagelijks de handdoeken verschoond werden. We moesten wel gelijk bij onze aankomst in het hotel aangeven hoe laat we de hele week ons ontbijt wilden nuttigen. Omdat de ontbijt zaal niet zo groot was, mochten/moesten we kiezen uit blokken van een half uur. Omdat we graag wilden uitslapen hadden we de laatst mogelijke tijd afgesproken. Dus iedere ochtend was het haasten, omdat ik gedoucht en echt niet zonder een beetje opgetut te hebben in het openbaar wilde verschijnen.

Maar dit jaar hadden wij bedacht dat we een appartement wilden bespreken, sowieso om nu zelf te kunnen bepalen hoe laat we wilden ontbijten en enigszins uit konden slapen. Das goed gelukt, NOT, want iedere ochtend werd ik vroeg wakker en zat ik al helemaal uitgeslapen om half 8 op ons balkonnetje te genieten van de loeiende koeien en blèrende geiten die op de berg vrolijk aan het rond grazen waren. Rich lag iets langer op bed, ook vrolijk de laatste bomen nog om te zagen. Het willen uitslapen was al die dagen dus niet echt gelukt, maar we konden wel op ons eigen tempo opstarten.

En als je net als wij gewend bent aan een hotel waar ze iedere dag je bed opmaken en schone handdoeken neerleggen gebeurde dat dus niet in het appartement. Het kostte ons 2 dagen om te beseffen dat dit echt niet gedaan werd en we zelf het één en ander moesten regelen. Gelukkig hadden ze daar wel een wasmachine ergens in het gebouw, dus we konden wel onze handdoeken van het appartement wassen. Nooit aan gedacht dat we zelf handdoeken mee hadden moeten nemen. In het toilet lagen 3 rollen toiletpapier, nooit genoeg voor 8 dagen, zeker niet als je bedenkt dat Rich zijn stoelgang redelijk vlot en een aantal keer per dag goed zijn werk doet. Daar moesten we dan ook zelf achteraan.

Het bleek dus dat wij het appartementen gebeuren nog niet helemaal onder de knie hadden. We hadden niks bij ons om zelf te kunnen koken, mochten we daar zin in hebben. Maar gelukkig hebben ze daar ook winkels en konden we wel het één en ander inkopen om toch een aangename tijd in ons verblijf te hebben op de momenten dat we daar waren. Het appartement was sowieso heel fijn, het was er schoon, mooie ruime badkamer, een lekkere bank om op te zitten, een vaatwasser, een mooi uitzicht vanaf een zonnig balkon. En er was in het gebouw een lift aanwezig die ons naar onze 1e verdieping vervoerde, als we niet hoeven te lopen op trappen, geven wij hier graag de voorkeur aan. We blijven tenslotte luxe poezen en zeker als we op vakantie zijn. Volgende vakantie willen we weer in een appartement, maar we hopen dat we dan beter voorbereid zijn in het appartementen gebeuren.

De auto trip naar huis verliep redelijk goed. We moesten ongeveer 2,5 uur door het zonnige Oostenrijk rijden voor we de Duitse grens bereikten, waar de donkere wolken dreigend dichterbij waren gekomen, en wij de eerste 20 minuten door hevige buien moesten rijden, maar daarna werd het gelukkig droog maar bewolkt en wat een stuk prettiger rijd, voor Rich dan. Ik heb geen meter gereden, ik merk dat ik een beetje schijterig begin te worden, en dan is rijden in de bergen sowieso niet prettig. Vooral niet voor medereizigers en andere weggebruikers.

Onderweg zijn we 2 keer gestopt om te tanken, dat is in Oostenrijk en Duitsland nog een stuk goedkoper dan in Nederland. Hoe dichter we bij de Nederlandse grens kwamen, hoe meer de lucht openbrak. En met een mooi ondergaand zonnetje reden we om half acht bij Emmerich/Arnhem de grens over. Om 20.50 uur stapten we met onze handen vol aan 2 koffers en een aantal tassen hangend aan vooral Rich zijn schouders beneden de hal binnen van onze flat. Ik heb de rare gewoonte (1 van de vele) om uit nieuwsgierigheid altijd nog ff in onze postbox te kijken, wat ik ook deze keer niet kon laten. Met post en al stapten wij even later ons eigen paleisje binnen, benieuwd of onze kattenkinderen ons gemist zouden hebben. Kenny kwam gelijk naar ons toe hollen en liet bijna als een hondje merken dat hij weer blij was om ons te zien. Arie lag languit in zijn mandje en bleef daar als een echte kat betaamd hoogmoedig en waarschijnlijk beledigd dat wij wel 9 dagen weg waren geweest nog een tijdlang inliggen.

Rich was ondertussen de post aan het openmaken, want er zat een brief uit Duitsland bij, en wat kon dat nou zijn? In de brief stond een niet geheel charmante foto van Rich. Nog eens goed doorlezend drong het tot ons door waarom er een foto van Rich gemaakt was. Hij was op de heenweg geflitst bij werkzaamheden onderweg omdat hij toch iets te hard had gereden. Lekker dan, die jongens uit Duitsland zijn er echt rap bij om een bekeuring van € 88,- te innen. Duitsers hebben echt geen humor blijkt nu maar weer.

We gaan hem maar netjes betalen, want volgend jaar moeten we toch echt weer door Duitsland rijden, en we zien het echt niet zitten om dan van de weg geplukt worden terwijl we in blije vakantiestemming richting het mooie Oostenrijk rijden om daar weer nieuwe avonturen te beleven en nieuwe herinneringen te maken. Vandaag vieren we eerst dat onze lieve kleindochter Vera alweer 1 kaarsje mag uitblazen. Wat kan het leven toch heerlijk zijn!