Vandaag de tweede volle dag beleeft. We hadden bij het inchecken in ons hotel een kaart gekregen waarmee we de 4 dagen van ons verblijf gratis van het openbaar vervoer in Innsbruck gebruik kunnen maken. Daarbij was ook een rit naar Oberperfuss inbegrepen hier 40 minuten met de bus vandaan, plus dat we daar ook nog met een gondel gratis de berg op konden zodat we in een skigebied uitkwamen.

We blijven Nederlanders dus daar wilden we uiteraard wel gebruik van maken. Ook was daar de mogelijkheid om met een slee naar beneden te sjezen, dus dat was een optie om toch iets gewaagds in de sneeuw te gaan doen. Sportief als we zijn we om half 12 lopend vertrokken uit ons hotel naar het treinstation hier 650 mtr vandaan. De bus die 1 keer in het uur reed, zou om 10 voor 12 vertrekken, dus dat moesten we met gemak redden. Behalve als je Mir en Rich heet, dan kan je er niet echt op rekenen dat je de bus van 10 voor 12 red. Wij kwamen namelijk aan bij het station, dachten we, maar dan moet je niet te ver doorlopen. We waren al door een tunneltje heengelopen, onder het spoor door, daar waren wel haltes, maar niet met het goede busnummer. Dus wij weer terug het tunneltje ingelopen, bleken een paar 100 meter naar links daar de goede haltes te zijn. Dat duurde uiteraard langer dan gepland voor we dat door hadden, dus toen we eindelijk bij de goede halte waren, was het 12 uur, dus konden we nog weer 55 minuten wachten. We waren gelukkig wel ruim op tijd voor de bus van 10 voor 1.

Eenmaal onderweg reden we door verschillende dorpjes waar al veel meer sneeuw lag dan hier in Innsbruck, en genoten we als 2 blije koters van de vele sneeuw op de bomen, in de weiden en in de tuinen van de bewoners. Na 40 minuten waren wij op de plaats van bestemming. We gingen ons eerst ff oriënteren of het een optie zou zijn om misschien wel sleetjes te huren en te gaan stunte(le)n en met een rotgang die berg af te roetsjen. Na enig getwijfel besloten we om de berg maar op te gaan, temeer ook omdat we nergens een winkeltje zagen waar we een slee konden huren. We hadden gelezen ergens in een folder dat onze Innsbruck card direct toegang verschafte tot de gondelliften hier, maar omdat we niet voor lul wilden staan met een niet werkende streepjescode hebben we toch maar bij de kassa gevraagd of onze streepjescode het direct deed op deze lift. Een zeer vriendelijke meneer legde ons in het Engels uit dat het geen enkel probleem was en dat we 1 keer gratis de berg op en neer mochten, en of we wellicht ook nog een slee wilden huren bij hem.

Bingo we hadden de sleeverhuurmeneer gevonden blijkbaar. Na een kort overleg, een beetje wikken en wegen besloten we om een slee te huren. Daar hebben we het benodigde bedrag voor betaald en heeft Rich zijn rijbewijs als borg achter gelaten. De slee zouden we van een andere meneer overhandigd krijgen als we door het poortje heen waren. Nou waren we nog niet goed en wel door het poortje heen of de vriendelijke meneer kwam roepend naar ons toe rennen met Rich zijn rijbewijs en het papieren geld in de lucht zwaaiend om onze attentie. Om een reden die ons tot nu toe nog onduidelijk is werden de laatste 2 sleetjes die er stonden niet aan ons mee gegeven en kregen we het advies om ze boven te huren. Geld en rijbewijs weer opgeborgen, en met het idee dat dit wel eens een voorteken zou kunnen zijn, zijn we de gondel lift ingestapt.

Dit keer beide gewapend met een goede zonnebril hebben wij ons door de gondel weer naar hemelswitte hoogten laten vervoeren. Aldaar geen slee verhuur meer te zien, en zagen we de mensen ook met een kolerevaart die berg afdenderen op hun sleetjes. Ik durfde echt niet meer, stel je voor dat ik de bocht uit zou vliegen, en in de bomen onder zo’n pad zou belanden. Ik zag me al hangen, ergens in zo’n mooi besneeuwde boom. Ook Rich leek het verstandiger om het niet te doen, in de laatste plaats ook wel een beetje omdat hij weet hoe een stuntel ik bij deze dingen kan zijn, die niet meer voor mensen van mijn leeftijd bedoeld zijn.

Weloverwogen zijn wij maar naar het terras gegaan om te genieten van de culinaire hoogstandjes die Oostenrijk te bieden heeft, en concludeerden we dat dit veel meer in onze stijl van wintersport past, niet sporten! Het uitzicht was wederom fenomenaal, mensen op ski’s en snowboards die aan alle kanten langs ons heen zoefden, het voelde echt alsof we midden in de wintersport stonden, zonder dat we ook maar enigszins moe werden, hoe mooi kan wintersport zijn. Maar toen eenmaal het zonnetje onder begon te gaan, begon het toch wel behoorlijk koud te worden. Gek he? Dus besloten wij maar terug naar de bushalte te gaan waar de bus net als op de heenweg maar 1 keer in het uur langs zou komen. We waren nu weer veel te vroeg bij de bus, om half 4, de bus zou pas om 10 over 4 komen.

We begonnen het al steeds kouder te krijgen, en als ik het koud krijg dan krijg ik allemaal paarse plekken op mijn huid, en vooral mijn neus ziet er dan uit of ik de hele dag alleen maar rode wijn drink. Ook mijn tenen leken bijna af te sterven terwijl ik voor deze dagen snowboots had aangeschaft om die kleine schatjes extra warm te houden. We waren bijna stijf gevroren toen er eindelijk een bus aankwam. Leek het toch niet de bus te zijn die we moesten hebben naar Innsbruck, er stond een hele andere eindbestemming op. Rich zei nog dat we echt nog op de volgende moesten wachten. Ik bleef stijfjes en bibberend op het bankje zitten, ik liet me wel leiden door Rich. De bus bleef nog een paar minuutjes staan, en ineens zag Rich dat de chauffeur het nummer van de buslijn en de eindbestemming had veranderd naar Innsbruck. Als een idioot vloog ik de warme bus in, en Rich vloog achter me aan. We hadden echt geen halve minuut moeten blijven wachten daar, anders hadden we nog een uur op de volgende bus moeten wachten. Ik denk dat je mij dan van het bankje uit had moeten hakken, zo koud had ik het.

Met de rit van 40 minuten terug richting Innsbruck hadden mijn bijna bevroren teentjes weer enig leven in zich teruggekregen. Gelukkig genoeg leven om het laatste stukje naar het hotel weer normaal te kunnen lopen. Gewapend met een grote beker Starbucks cappuccino om op te warmen zijn we naar onze suite toe gegaan om nog wat verder op te warmen. Toen het leven weer volledig door onze aderen stroomde hebben we ons nog 1 keer de ijzige kou in begeven om een heerlijk hapje te gaan eten, nou hebben we daar wel ongeveer een minuut of 50 voor gelopen door Innsbruck heen op zoek naar een restaurant waar we een normaal stukje vlees met patat en salade konden eten, zonder daarvoor 60 euro per persoon per biefstuk te hoeven aftikken. Wonderlijk was wel dat we dat leuke tentje na deze avond toch vonden op een meter of 400 van ons hotel af. Hadden we bij aanvang maar rechtsaf gegaan in plaats van linksaf, maar ja we zijn al heel gelukkig in de liefde en je kunt niet altijd 6 gooien, morgen maar weer eens een andere berg beklimmen! (Lees “met de gondel omhoog”.)