Het zijn maar 4 daagjes dat we in Oostenrijk zitten, maar toch is er altijd wel weer wat vertellen over onze korte wintervakantie trip. Gisterochtend stonden wij om 7 uur al met onze 2 kleine rolkoffertjes op het metrostation te rillen van de kou om richting Schiphol te gaan. We vroegen ons al af of het wel zo’n goed idee was om de kou op te zoeken, maar na onze geslaagde zomervakanties, is Oostenrijk ontdekken in de sneeuw ook wel een goed idee, vonden wij. We waren wel benieuwd hoe de besneeuwde bergen eruit zouden zien in het echie, waar skiën de mensen, en wat kan je dan allemaal doen in de winter?

Het vliegen ging allemaal voorspoedig, we hadden een tussenstop genomen, zodat wij om 2 uur in Innsbruck zouden landen. Bij een rechtstreekste vlucht zouden wij pas om 4 uur in de middag gaan vliegen, nu hadden wij nog wat aan onze middag. Ik vind het altijd wel leuk om bij het raampje te zitten in het vliegtuig, en Rich vindt het niet erg om bij het gangpad te zitten. Vol enthousiasme begon ik boven Amsterdam al te roepen “Kijk Rich, ik zie onze flat”. En tegelijkertijd draai ik dan mijn hoofd voor dat kleine raampje, zodat ik het zelf ook goed kan zien, Met als gevolg dat Rich tegen mijn lange weelderige bos haar aan zit te koekeloeren, en mompelt ja geweldig. Dat gebeurt dan niet 1 keer, maar iedere keer als ik weer wat zag, hup, die grote kop van Mir weer voor het pokkekleine raampje. Je raad het al, Mir heeft genoten van het mooie uitzicht en Rich kan er alleen maar naar raden.

Nadat we ingecheckt waren hebben gezellig door Innsbruck gelopen, en in de avond lekker gegeten. We wilden wachten op de voorspelde sneeuw die om 22.00 zou vallen, maar dat hebben we niet meer gered, ons licht ging eerder uit dan dat de sneeuwvlokken neer dwarrelden. Wel werd ik om 02.00 uur wakker, op mijn telefoon zag ik dat het inderdaad in Innsbruck zou sneeuwen. Dus ik stilletjes mijn bed uit, Rich lag nog lekker te snurken, heb me aangekleed, jas aan, schoenen aan en ben op ons balkonnetje gaan zitten. Wat denk je, miezersneeuw, het was bijna niet te zien. Na een kwartiertje in de ijskoude nacht ben ik lichtelijk teleurgesteld weer terug naar mijn bed gegaan, in de hoop dat er de volgende keer dat ik wakker zou worden wat meer sneeuw zou zijn gevallen.

Uiteindelijk werd ik vanmorgen om half 9 wakker en zag uit het raam dat er toch sneeuw was gevallen. Rich lag nog steeds te snurken, dus ik weer heel stilletjes aangekleed om vanaf het balkon te genieten van de witte daken hier. Met de besneeuwde bergen op de achtergrond is dat toch wel een magische aanblik. Toen ik naar binnen kwam begon er in bed wat te leven, en meestal zegt Rich als eerste woord goedemorgen, maar nu was het eerste wat er uitkwam, heeft het gesneeuwd? En toen ik bevestigend antwoorde was hij ook redelijk vlot het bed uit om buiten te kijken.

We hadden gister al besloten om vandaag naar de Nordketten te gaan, een berg gebied ten, je raad het al, noorden van Innsbruck. We hebben van het hotel een kortingskaart gekregen waarmee we gratis van het openbaar vervoer gebruik mogen maken, en op tal van attracties wat korting kunnen krijgen. Gisteravond bij onze wandeling door Innsbruck, kwamen per ongeluk een soort metroverbinding tegen die vlakbij ons hotel vertrok en ons naar de voet van de berg zou brengen, alwaar we in een mega gondel naar boven konden gaan.

Enigszins zenuwachtig voor de hoogte waarop je dan in zo’n ding bengelt aan een kabel stapte ik in, en net als bij voorgaande kabelbanen in de zomer gaf ik vriendelijk maar zeer dringend het advies aan Rich om te gaan zitten en vooral niet te gaan staan…Gelukkig begon de rit nog onder de grond, wat ik wel heel fijn vond. Maar zo’n ding moet toch naar boven de bergen in, dus voor we het wisten kwamen we op een punt waar de gondel toch begon te stijgen. Het eerste gedeelte was het uitzicht echt onwijs mooi. De bomen in de bergen hadden toch meer sneeuw gevangen dan in het dal. Hoe hoger we kwamen, hoe meer sneeuw er was blijven liggen. Het werd wel steeds mistiger, en nog voor het eerste uitkijkpunt zat het helemaal potdicht.

Aan alle kanten van de gondel konden we echt helemaal niks meer zien. Hebben wij weer, willen we naar boven de berg op om van het uitzicht te genieten, zie je geen hand voor ogen meer. Voordeel was wel dat ik door die dichte mist en geen uitzicht geen last had van hoogtevrees, ik zag echt niet hoe hoog we waren. We zijn toch maar uitgestapt bij het eerste uitzichtpunt, want we begonnen ook al een beetje trek te krijgen in een apfelstrudel en een bakkie koffie. Het uitzicht vanuit het restaurant was waanzinnig, alsof we in de hemel waren beland. Helemaal wit, niet van de sneeuw, maar gewoon van de dichte mist, we hadden niet eens kunnen vluchten voor een ijsbeer als die er gelopen hadden.

Na de koffie en de apfelstrudel zijn we gaan kijken waar de mensen met snowboards en ski’s van de pistes afgleden. Gek genoeg veranderde in kwesties van minuten, van geen hand voor ogen zien naar een prachtig uitzicht zonder mist, en in beide gevallen stonden wij toch wel te genieten, voor zover dat kan bij -15 graden Celsius. Weet je hoe wit sneeuw ook kan zijn? We vonden het altijd maar gek dat mensen die aan wintersport doen een zonnebril op hun neus hebben, maar nu begrepen we waarom ze dat doen. Het was allemaal zo wit, dat je eenmaal weer binnen de eerste paar minuten alleen maar zwart voor je ogen zag. Dat besefte ik vooral toen ik even naar het toilet ging daar, die ook nog eens echt donker betegeld was en ik niet eens het licht kon vinden.

We hebben boven op de berg besloten dat we beneden in het dal eerst een zonnebril zouden gaan kopen voor als we morgen weer de bergen in gaan. Vanaf het punt waar we met de eerste gondel uitgestapt zijn, ging er ook nog een tweede gondel, die ons nog een stuk hoger kon brengen op de alp. Ondanks dat we op deze plek al niks van het uitzicht konden zien besloten we toch nog een stukje omhoog te gaan met de gondel, voor hetzelfde geld zouden we net als in een vliegtuig boven de wolken uitkomen en in het zonnetje terecht komen. Maar helaas, helemaal boven op de berg was er nog echt helemaal niks te zien, dus met de eerste de beste gondel weer snel naar het lagere gedeelte.

We stapten uit bij het punt waar een dierentuin scheen te zijn. Het bleek dat we nog een stukje te voet moesten klimmen naar de ingang van de dierentuin. Toen we daar puffend aankwamen beseften wij dat wij in de dierentuin waarschijnlijk ook moesten klimmen en dalen over de paden. We besloten dat we daar niet voor gemaakt zijn, en daalden een stukje af tot bij een bushalte waar wij de bus naar de stad zouden nemen. In de stad hebben wij gelijk zonnebrillen gekocht. Morgen hopen wij met onze patserige spiegelende zonnebrillen van 4,95 per stuk en al op plekken te komen waar we wel meer uitzicht hebben dan vandaag. Maar ons kennende zullen we daarbij nog wel wat hindernissen moeten nemen. Gruss Gott!