Ik werd deze week weer heel hard geconfronteerd met de onzichtbare kant van Autisme. Zeker bij mijn zoon is het van de buitenkant niet te zien. Hij is een mooie jonge man, en men ziet op het 1^e gezicht niks aan hem. Dat maakt het voor de omgeving moeilijk om te begrijpen dat er in dat mooie koppie heel veel gebeurd waar men geen idee van heeft. Als moeder zie ik wel wat anderen niet zien en dat maakt het er voor hem niet makkelijker op in deze, voor hem, ingewikkelde wereld.  Hij zit op het reguliere onderwijs, zit in zijn examenjaar en doordat zijn autisme van de buitenkant onzichtbaar is, is het voor de leerkrachten op zijn school moeilijk te zien dat hij speciale aandacht nodig heeft. Dit maakt dat het laatste gedeelte van zijn schoolperiode heel zwaar voor hem is. Hij  is zeker niet dom, zeker niet in de dingen die hem boeien. Vorige week kreeg hij zijn examencijfer voor de rekentoets, hij is de enige van zijn school die een 10 heeft gehaald. Maar hij heeft nu meer dan ooit begrip nodig voor zijn autisme van de leerkrachten om hem door deze periode heen te slepen. Hij wilde bijna de handdoek in de ring gooien terwijl als hij doorzet met medewerking van school, en hulp van ons hij echt zijn diploma nog zou kunnen halen. Dan zijn de 16 jaar dat hij op regulier onderwijs heeft gezeten niet voor niets geweest. Als de lagere school eerder naar mij geluisterd zou hebben dan had hij misschien wel op speciaal onderwijs kunnen komen. Hij kreeg de diagnose pas op de middelbare school, en in 1^e instantie was ik wel opgelucht, want nu zouden ze hem kunnen helpen met zijn tekortkomingen, en zijn talenten tot bloei kunnen laten komen.

Helaas, dit gebeurde niet, door het onzichtbare autisme werd hij op scholen niet goed beoordeeld. Helaas vond de regering het ook nog nodig dat deze groep jongeren  maar gewoon regulier onderwijs moet volgen. Naar mijn inziens weten deze politiek geleerde mensen van de regering echt niet waar ze het over hebben. Deze groep jongeren functioneert niet goed in grote drukke klassen. De informatie die zij binnen krijgen gaat vaak te snel, te chaotisch, waardoor alles veel ingewikkelder binnen komt dan bij hun klasgenoten die niet autistisch zijn. Ze worden geacht om zelfstandig te werken, want ze zijn immers al bijna volwassen.  Ik heb het hierbij vooral over jongeren / kinderen met autisme die moeite hebben met leren maar het wel heel graag willen. Er zijn ook autisten die juist heel goed kunnen leren en die kunnen zich door hun intelligentie beter aanpassen op regulier onderwijs.

Ik ben er heilig van overtuigd dat er echt wel leerkrachten zijn die dit begrijpen, maar het grootste gedeelte weet echt niet hoe ze met deze jongeren om moeten gaan, of hebben een te hoge werkdruk om zich erom te kunnen bekommeren. Ik beschuldig zeker geen leerkrachten, want zij worden ook maar opgezadeld met deze jongeren die echt meer gebaat zijn bij speciale aandacht en speciaal opgeleide leerkrachten. Wel geef ik de regering de schuld, zij komen met deze stupide ideeën omdat het geld bespaard en het zou beter voor ze zijn om te integreren met jongeren zonder autisme. Ze walsen naar mijn idee over de deskundigen heen die hen waarschijnlijk wel hebben geprobeerd te waarschuwen, dat deze jongeren zeker niet gebaat zijn bij regulier onderwijs.  Bij regulier onderwijs worden deze jongeren vaker geconfronteerd met hun tekortkomingen, wat heel frustrerend kan zijn voor ze en ze vaak gaan denken dat ze niet goed genoeg zijn. Terwijl bij speciaal onderwijs hun talenten veel meer tot uiting kunnen komen, en zij dan zelf zien dat ze veel meer kunnen en in zichzelf gaan geloven. Deze groep verdiend het om scholing te krijgen die bij ze past. Ik hoop dat de volgende regering deze groep een plek kan bieden waar ze veel meer tot hun recht kunnen komen.

Ik denk dat veel ouders van deze speciale jongeren net als ik tegen zoveel onbegrip aanlopen wat scholen betreft. Vaak heb ik het gevoel gehad dat ik het wiel nog moest uitvinden om mijn zoon een plek geven waar hij op zijn plaats zat.  Bij de open dag van zijn school 2 jaar geleden werd ons duidelijk gezegd dat ze heel veel met deze jongeren werken en dat ze ook weten wat ze doen. Mijn ervaring is helaas anders. Het bleek in het 1^e jaar al snel dat ze mijn zoon totaal niet in de gaten hadden, en dat werd nog meer bevestigd na een gesprek met zijn mentor dat jaar. Wij hadden aangegeven dat hij een autist is, en daar hadden ze tot dat gesprek helemaal niks mee gedaan. Het is aan zijn doorzettingsvermogen en inzet en hulp van zijn ambulante begeleider die hij thuis heeft te danken dat hij het 1^e jaar goed is doorgekomen.

Dit 2^e jaar moet hij 4 dagen in de week stage lopen, en 1 dag naar school. De school bood mijn zoon een stage plek aan op de school zelf en het leek mij ook goed dat hij hier stage kon lopen. Niet teveel verandering voor hem, vertrouwde omgeving en mensen. Juist die stage dreigt hem nu op te breken. Doordat ze met teveel klasgenoten stage konden/moeten lopen op school en er te weinig opdrachten zijn voor zo’n grote groep zitten ze daar vier dagen lang, acht uur per dag letterlijk niks te doen. Voor mijn zoon was dit niet vol te houden en begon hij met spijbelen. Hij begreep ergens wel dat dit niet goed was, maar hij wist niet hoe hij hier anders mee om moest gaan. Ook vond hij het moeilijk om aan te geven dat zijn stage helemaal niet leuk was en dat het niet ging zoals hij verwacht had. Zijn verzuim op stage werd steeds groter, hij dacht dat hij niet meer aan de nodige uren zou komen. Hierdoor werd het voor hem ook moeilijker om naar die ene schooldag te gaan, en dacht hij dat het allemaal al verloren was. Hij heeft hier een paar maanden helemaal alleen mee rond gelopen en uiteindelijk heeft hij het allemaal opgebiecht. Ik verbaas me er nog over dat niemand van school mij op de hoogte heeft gesteld dat hij niet vaak meer op stage verscheen. Hij wil toch nog heel graag zijn diploma halen maar hij is bang dat het te laat is. Zijn mentor van dit jaar vertelde mij dat hij er met zijn cijfers redelijk voor staat.

Volgende week hebben wij een gesprek op school wat er geregeld kan worden om dit examenjaar nog te redden. Ik ben hoopvol dat de school nu meer dan ooit kan en wil meewerken om hem zijn diploma te kunnen laten halen. Zoals ik al zei, de school kan het vaak ook niet helpen dat ze verplicht geconfronteerd worden met leerlingen die niet op hun plaats zitten in het reguliere onderwijs. En dat ouders zo vaak moeten vechten om hun unieke onzichtbaar autistische kinderen een plek te kunnen geven in deze ingewikkelde wereld. Ik zou bij deze de regering echt willen oproepen om op te staan voor deze groep jongeren. Als zij een goede kans krijgen op school, dan ben ik ervan overtuigd dat deze groep in de toekomst zichzelf terug verdiend voor de regering. En dat deze jongeren ook een leuk en succesvol werkzaam volwassen leven tegemoet kunnen zien.