We zitten alweer in september, het is dan ook alweer maanden geleden dat ik een blog heb geschreven. Het lukt mij maar niet om met enige regelmaat een blog te schrijven. Er gebeuren zoveel dingen om mij heen, eer ik wat over het ene wil schrijven, gebeurd er weer wat anders, en dan ben ik de weg alweer kwijt. Het afvaltraject waar ik de vorige keer over schreef is niet doorgegaan, waardoor ik nu nog steeds met een goddelijke lichaam loop wat te klein is voor het gewicht dat ik iedere dag moet meesjouwen. Maar ik rook nog steeds niet, bijna een jaar al niet meer!
Ik had ook een baantje gevonden op de Bilderdijkstraat. Koffie en broodjes maken voor passanten, en vooral veel schoonmaken. Het was zwaar werk, acht uur op de benen staan en lopen, en maar een half uurtje pauze. Mijn goddelijke lichaam had het zwaar te verduren, maar ik viel wel af en ik vond het heerlijk om onder de mensen te zijn. Helaas stopte het werk nog voordat mijn proeftijd voorbij was. Het was een pilotzaak, en er was geen plaats voor mij in de nieuw in te slagen weg van het bedrijf. Te duur en te oud. Ik heb er echt wel van gebaald dat het ophield te bestaan en ik weer verder moest zoeken naar werk. Aan de andere kant bood het mij nieuwe mogelijkheden. Ik heb mijn cursus ADHD coaching afgemaakt, en ben hiervoor ruim geslaagd, gemiddelde cijfer was een acht. Het feit dat ik hier een mooi cijfer voor gehaald had, maakte dat ik toch meer ging kijken naar werk waarin mijn diploma van pas zou kunnen komen. Hier in Zuidoost proberen ze zoveel mogelijk mensen aan het werk te krijgen, zeker diegene die al jaren door omstandigheden en leeftijd niet aan het werk kunnen komen. Ik was ook in dit traject terecht gekomen, en had hier ook een eigen jobcoach die samen met mij aan het zoeken was gegaan om iets te vinden wat echt bij mij zou passen. Twee weken geleden belde mijn jobcoach en begon over huishoudelijk werk bij ouderen. Ik heb grote bewondering voor de mensen die dit werk doen, ik buig heel diep voor ze, maar eerlijk is eerlijk, ik vind huishoudelijk werk vreselijk, op de ramen lappen na dan. Omdat ik een rommelig en vies huis nog veel erger vind zorg ik er wel voor dat ik het samen met manlief nog wel voor elkaar krijg om ons eigen paleisje schoon en netjes te houden. Maar ga mij niet vragen om bij anderen schoon te gaan maken, daar word ik echt heel erg ongelukkig van. Ik vertelde mijn jobcoach dit en probeerde uit te leggen wat ik wel zou willen doen. Het begeleiden van kinderen in speciaal onderwijs, als assistent begeleider bijvoorbeeld. En toen kwam hij met de vraag of ik er problemen mee zou hebben om vijf dagen in de week gespleten diensten te draaien. Als het heel leuk werk is, met speciale kinderen zou ik er geen problemen mee hebben zei ik. Hij had waarschijnlijk wel iets voor mij dan, en ging het voor mij uitzoeken.
Dit gesprek vond plaats op vier september, in de tweede week van manlief zijn vakantie. Op vijf september waren wij onderweg met de auto naar Laren in Gelderland naar dochterlief die daar een caravan heeft staan. Mijn telefoon, die uiteraard onderin mijn te volle tas ergens los lag, begon ineens heftig te rinkelen. Licht paniekerig kreeg ik dat ding eindelijk te pakken. Ik verstond niet goed wie ik aan de telefoon had, maar ze vroeg wel of ik de volgende dag langs wilde komen voor een sollicitatie gesprek. Omdat ik meerdere sollicitaties had lopen moest ik wel even vragen waar deze sollicitatie over ging. Het bleek dat mijn jobcoach mij heeft aangemeld bij een bedrijf die begeleiders zoeken, om kinderen te begeleiden die naar speciaal onderwijs gebracht moeten worden. De volgende dag zit ik op een kantoor in Amsterdam west. Het blijkt dat ze zitten te springen om begeleiders voor in de personenbusjes. De gemeente Amsterdam vind het veiliger als er begeleiders mee rijden in de bus, zodat de chauffeur zijn of haar aandacht bij de weg kan houden. Er word mij gevraagd of ik maandagmiddag al een ritje mee wil rijden met een groepje om te kijken of ik het wat vind. Zondagavond krijg ik de slaap moeilijk te pakken, mijn gedachten dwalen steeds af naar wat er van mij verwacht gaat worden. Het zou toch wat zijn als dit nu het baantje is waar ik me als een vis in het water zou voelen. Maandagmiddag word ik om half drie voor onze flat opgehaald door de chauffeur. Hoe luxe is dat, dat je vanaf je eigen voordeur in een bus stapt en je dan direct al op je werk zit?! Een vriendelijke al wat oudere chauffeur verteld mij wat er zo’n beetje van mij verwacht word. We rijden de binnenstad in waar de school staat waar het groepje kinderen zit die wij op moeten halen. Eén voor één druppelen de kinderen de auto in. Als de kinderen er allemaal zijn die wij naar huis moeten brengen gaan we rijden. Twee kinderen zeggen niet veel, puur omdat ze niet praten, de andere twee stellen vragen aan mij en ik heb een leuk gesprekje met ze, en voor we het weten is iedereen weer thuis gebracht. Om vier uur word ik voor de flat afgezet door de chauffeur, en heb ik mijn eerste ritje erop zitten. Helemaal blij en enthousiast vertel ik al hele verhalen aan manlief. Wat is dit leuk werk en wat past dit perfect bij mij.
Het is dinsdag tien september als ik gebeld word door mijn nieuwe werkgever. Ik kom net bij de kapper vandaan, altijd handig als je haar goed zit bij je nieuwe werk. Mijn werkgever vraagt hoe ik mijn eerste ritje vond, en wederom vertel ik ook haar vol enthousiasme hoe leuk ik het vind om deze bijzondere kinderen te mogen begeleiden tijdens hun ritje van school naar huis. Ze verteld mij dat ze een vaste route en groep voor mij aan het zoeken zijn, en dat ze mij belt als ze wat gevonden hebben voor mij.
Woensdag elf september is het de eerste dag in weken dat ik een hele dag voor mezelf heb, en besluit het er eens lekker van te nemen. Het zal immers niet lang meer duren voor ik iedere dag zou mogen gaan werken. Ik zet de computer aan in de huiskamer, zoek een leuke Netflix film en precies op het moment dat ik mezelf neer kan vleien op de bank in mijn bekende kuiltje gaat mijn telefoon. Het is mijn nieuwe werkgever, met de vraag of ik voor iemand in wil vallen die waarschijnlijk voorlopig is uitgeschakeld. Of ik donderdag twaalf september al wil beginnen. Ik zou nog gebeld worden hoe laat ik de volgende dag klaar moet staan voor de flat om opgehaald te worden door de chauffeur. Uiteraard heb ik gelijk geroepen dat ik dit wel wil gaan doen. Een uur later hing het busbedrijf aan de lijn dat ik om tien voor half acht in de ochtend door de chauffeur opgehaald zou worden. Woensdagavond lagen manlief en ik om tien uur al in bed.
Manlief en ik beklimmen sinds wij elkaar kennen iedere avond gezamenlijk onze bedstee. Ook al is één van ons nog niet moe, we wijken niet van deze heerlijke kneuterige gewoonte af.
We gaan dan gewoon naast degene die wil gaan slapen nog even TV kijken of met de laptop aan de gang. Zo ook deze woensdagavond, ik wilde wel gaan slapen want het wekkertje ging om zes uur al af. Beiden hebben we ietwat onrustig geslapen, ik omdat ik het spannend vond wat voor groep kinderen ik mocht gaan begeleiden, manlief of we de wekker wel zouden horen. We zijn beiden geen echte ochtend mensen. Ook is het wel lullig als de chauffeur gelijk de eerste dag al moet wachten op mij.
Het was achteraf drukte om niets, we werden wakker van de wekker en ik stond door de support van manlief ruim op tijd beneden. Ook deze keer was de chauffeur een oudere man Lodewijk* . Een echte Amsterdammer, en hartstikke vriendelijk. Dat is best fijn als je twee keer per dag ritjes met elkaar gaat maken.
We haalden één jongen Ivo* van tien jaar in Buitenveldert op, waar we normaal twee jongens op zouden halen, maar de tweede (Job*) was ziek. Hierna reden wij weer terug naar Zuid-Oost waar wij nog een jongen Daan* van elf jaar ophaalden die zo snel hij in de auto zat met zijn telefoontje ging zitten spelen. Verderop in de wijk haalden we een meisje Olga* op. (Namen zijn gewijzigd ivm met privacy)
Ik had mezelf netjes voorgesteld en probeerde uit of de kids wel op mij wilden reageren. Ivo verteld mij gelijk wat hij heeft, ADHD en hij is ook hoogbegaafd. Hij krijgt op school extra leerstof anders gaat hij zich vervelen. Daan speelt door op zijn telefoontje maar ik merk dat hij toch ook meeluistert. Olga heeft een vaste plek naast Lodewijk, de chauffeur. Zij stelt het op prijs dat je de deur voor haar openhoud, en is een leuk prinsesje. Voor we het weten zijn we bij hun school aangekomen, waar we met andere chauffeurs toezicht houden op de kinderen tot ze naar binnen mogen op school. Als de kinderen onder toezicht van de school zijn kunnen wij weer naar huis. Om negen uur word ik weer netjes thuis afgezet, en spreek met Lodewijk af dat hij mij om half drie weer op komt halen. Om tien voor half drie sta ik alweer beneden, ik wil Lodewijk niet laten wachten. Het is echt een gezellige Amsterdammer om mee te kletsen, ik denk dat wij het echt wel kunnen gaan vinden met elkaar. Als ook de kinderen zich weer bij ons aansluiten, rijden we richting opvang waar we Olga af gaan zetten. Ik loop mee met Olga om haar bij de opvang over te dragen. Ik voel dat Olga mij aan het uitproberen is, maar ik laat haar even gaan. Zij weet namelijk heel goed waar de opvang zit in het grote gebouw waar we doorheen lopen, ik nog niet. Ze is tijd aan het rekken voor ze ineens weer weet waar we moeten zijn. In eerste instantie trapte ik in haar spelletje, ze laat zien dat ze echt wel slim is. Ik kan er ook echt wel om lachen. Ik kom wat later terug bij de auto dan normaal gesproken, en vertel aan Lodewijk dat ik in haar spelletje was getrapt. Ietwat verlaat brachten we de twee jongens naar huis. Ivo kletste gezellig met mij, en wat Lodewijk nog niet had meegemaakt is dat zelfs Daan zich in het gesprek begon te mengen. Ik heb zijn telefoontje niet meer gezien die middag. Tot grote verbazing van Lodewijk begon Olga de volgende dag ook dingen te zeggen die hij nog niet wist van haar. Hij vond het helemaal leuk dat de anders in zichzelf gekeerde kinderen heel makkelijk met mij aan het praten waren. Een groter compliment had ik na deze tweede dag met deze bijzondere kinderen ook niet kunnen krijgen.
Morgen begint mijn eerste volle werkweek na ruim tien jaar. Het lijkt heel wat, maar het is maar twee keer anderhalf uur per dag. Ik verheug me er echt op om de kinderen weer te zien. Ik denk dat ik mijn roeping heb gevonden. Het zal me nu toch wel gegund zijn om dit werk of werken met deze kinderen te mogen blijven doen. De voldoening geeft mij zoveel energie. En tel ik daarbij de liefde op voor en van mijn eigen kinderen, en voor en van manlief dan ben ik een gezegend mens.