Morgen is het al zes maanden geleden dat ik gestopt ben met roken. Het is mij driehonderd procent meegevallen hoe makkelijk het ging voor mij na twee en veertig jaar stevig aan die peuken te hebben gelurkt. (tijdens zwangerschappen kon ik wel verbazingwekkend makkelijk stoppen, hoe stom om dan iedere keer weer te beginnen he, pfff).

Ik had echt in mijn hoofd dat ik zo klaar met roken was dat ik geen dag chagrijnig ben geweest. Manlief heeft mij ook al die tijd gesupport door zelf ook niet meer te roken, wat hij nog iedere dag moeilijk vind. Wat een kanjer he! Wat ik wel had verwacht is dat mijn lichaam in de breedte nog meer vrij spel kreeg. Waar ik van een sigaretje niet extra aankwam, gebeurde dat wel met al het lekkers wat ik in mijn bakkes stopte. In het begin probeerde ik er nog tegen te vechten maar snacks en snaai wonnen overduidelijk het gevecht in mijn chaotisch brein. Mijn mond ging als een prullebek open als ik weer wat lekkers op mijn pad tegenkwam. Ik had al een gevaarlijk hoog BMI op het moment dat ik de sigaretten links liet liggen, maar nu, een half jaar later is mijn lichaam nog steeds goddelijk maar nog zwaarder. Om maar te zwijgen over mijn BMI, die hoger is dan het aantal jaren dat ik heb gerookt.

Vanaf gister gaat hier mijn snack en snaai prullebek op slot. Ik ga het gevecht niet alleen aan, het is te veel om het zonder hulp te doen. Ik ga een twee jarig traject in, de Gecombineerde Leefstijl Interventie, afgekort het GLI traject. De regering vergoed dit traject. Ik ben van plan om er volledig voor te gaan en om mijn gewicht naar een gezonder niveau te krijgen. Ik ben namelijk ook echt klaar met dit goddelijke maar te zware lichaam. Ik kan fysiek minder dan mijn schoonmoeder die dertien jaar ouder is dan ik. Mijn schoonmoeder roept al lachend dat zij nu vrijwillegerswerk doet en mijn mantelzorger is. We lopen namelijk al vanaf eind februari als het kan twee dagen in de week de leukste wandelingen door onze mooie hoofdstad. De eerste keren liep ik nog ernstig hijgend naar adem te happen, tegenwoordig kan ik steeds meer op zijn Mirjam’s kwebbelen en wandelen tegelijk. En mijn schoonmoeder, de lieve schat hoort gelaten mijn ratelende gelul aan. Het helpt mij om dit verhaal de wereld in te gooien. Hoe meer mensen weten van mijn strijd, hoe meer ik vind dat ik niet mag verslappen, behalve mijn boezem en mijn vel dan. Ik ga het gewoon doen, niet voor jullie, maar voor mezelf en mijn gezin. Tjakka…….