De donkere dagen komen er weer aan, ik wil daarom wat meer aandacht aan het eten besteden. In de zomer is het vaak makkelijker en lekkerder om licht te eten zoals sla met een stukje vlees van de BBQ. Nou moeten jullie weten dat ik niet echt een keukenprinses ben. Ik zal niet snel uren in de keuken doorbrengen om een maaltijd op tafel te zetten. Tot gisteren dan, 3 oktober. Wat kun je dan beter op tafel zetten dan hutspot. Ik vind het nou eenmaal lekker. Het is me in al die jaren dat ik (moet) koken maar 1 keer gelukt dat ik mijn eigen hutspot echt lekker vond. Ik herinner me mijn allereerste pannetje zelfgemaakte hutspot ook nog heel goed. Ik woonde toen helemaal alleen op mezelf, dus hoefde maar een klein beetje te maken. Ik had aardappels geschild en gekookt, winterpeen geschrapt en in stukjes gesneden en dat samen met een paar gesneden uien gekookt in een pannetje. Tot zover ging alles wonderbaarlijk goed. Ik kwam nu bij het punt dat er gestampt moest worden, en daar begon de ellende. Ik had er natuurlijk nooit aan gedacht om een stamper aan te schaffen. Gelukkig ben ik best wel een beetje creatief, dus ik kwam op het geweldige idee om dan de mixer maar te gebruiken nadat ik de ingrediënten alvast een beetje geprakt had.
Ik viel het geprakte portie zo in 1 keer op volle toeren aan met de mixer en voor ik besefte wat er gebeurd was, was mijn hele pan leeg, en zat de  hutspot aan de onderkant van mijn keukenkastjes vastgeplakt. Ik zal nooit weten of mijn 1^e zelfgemaakte hutspot lekker smaakte, ik heb het zo van de keukenkastjes geschrapt en in de vuilnisbak gegooid.

We maken weer een sprongetje naar het heden en dat ik gister een hele dag in keuken heb doorgebracht. Echt niet vrijwillig hoor, maar het lot bepaalde dat ik daar gewoon de hele dag moest vertoeven.

Ik had bij mijn schoonmoeder gezien toen we daar inwoonden dat zij de stamppotten al vroeg op de dag klaarmaakte. Handig, de smaak kan er dan lekker intrekken, en tegen de tijd dat manlief thuiskomt hoef je het alleen maar op te warmen. Dat kon ik ook wel doen bedacht ik me, dus ik was om 10 uur de piepers aan het schillen, de penen aan het schrappen, en de tranen uit mijn ogen aan het janken bij het uien snijden. Half 11 stonden de pannen op het vuur, en kwart voor 11 kon ik niet meer naar buiten kijken van het condens omdat de roosters allemaal dicht zaten. Dochterlief van 16 vond het wel geinig om in de beslagen huiskamerspiegel een smiley te tekenen, om aan te geven hoe beslagen de ramen waren. En toen kwam het moment dat alles gaar genoeg was om het te stampen. Jawel oplettende lezer, inmiddels heb ik uiteraard een stamper, want ik durf echt geen hutspot en mixer meer te combineren met elkaar. De piepers waren het eerst aan de beurt om door mijn stamper onderhanden genomen te worden. En daar merkte ik al dat er iets met de piepers was. Die bleven plakken aan de stamper en dat is echt niet goed hoor als je stamppot wilt maken. Shit, dit was niet de 1^e keer dat ik er niet op had gelet welke aardappels we in huis hadden. Ik had deze keer wel voor het eerst, op aanraden van mijn schoonzusje, de uien gefruit.

Mijn schatje eet normaal gesproken namelijk geen hutspot, omdat hij nog wel eens last kan krijgen van die gekookte uien erin (zegt hij). Nu hoor ik jullie denken, wie krijgt er geen last als hij uien gegeten heeft, de meeste mensen worden daar toch winderig van? Daar heeft mijn schatje zeker ook wel last van na het eten van gebakken uien, maar na het eten van gekookte heeft hij last van oprispingen dus eet hij die liever niet. Vandaar dat ik nu besloten had om de uien licht te bakken zodat hij ook een keer hutspot mee kon eten. Ondanks de plakaardappels besloot ik om de uien en winterpeen erbij te stampen, misschien zou dat de boel wel redden. Maar niks was minder waar.

Omdat de uien ook iets te grof gesneden waren wilde ik ze toch een beetje verdoezelen, omdat manlief er niet teveel van moet merken. Ik kreeg ze echt niet fijn gestampt met de stamper. Mijn oog viel op de blender die standaard op het aanrecht staat. Ik vraag aan dochterlief die dat ding vaker gebruikt dan ik, of ik de plakhutspot met de grove uien in de blender zou kunnen malen om zo de uien wat eetbaarder te maken. Probeer maar zegt ze, ik weet het niet! Ik schep de blender vol met de plakhutspot en zet hem aan. Ik was wel zo slim om de deksel op de blender te doen, ik zat er niet op te wachten om mijn nieuwe rode keukenkastjes te besmeuren met plakhutspot. Ik kijk wat er gebeurd, maar bovenin de blender gebeurde helemaal niks. Onderin daarentegen draaiden de mesjes op volle toeren en probeerden ze de uien die eromheen gedraaid zaten los te slingeren, maar dat was echt teveel gevraagd van de blender. Ik schepte alle plakhutspot weer terug in de pan, stampte het nog iets aan, proefde zelf en liet dochterlief ook een hapje proeven. Heldin!! En zeker ook moedig van haar om dan tegen je moeder te durven zeggen dat ze daar echt geen bord vol van zou opkunnen. Voor de zoveelste keer belandde de hutspot in de vuilnisbak. Ondertussen was het al 14.00 uur, en moest ik gaan bedenken wat we nou moesten gaan eten. Omdat ik in de ochtend 3 kipfiletjes uit de vriezer had gehaald, leek het mij handig om dan maar wat met de kip te doen. Kip met kerrie, en ik googelde hoe ik een lekkere kerriesaus zou kunnen maken. Ik offerde mijn stukje kipfilet wel op voor de saus en zou de andere 2 apart bakken voor man en dochterlief. Om 16:00 uur was de kerriesaus klaar, en echt waar, na wat toevoegingen van slagroom en koffiemelk was de saus best redelijk te pruimen. Ondertussen was met al dat gekook, gestamp, gebak en geblender mijn keuken veranderd in een waar slagveld waar een stel studenten bewonderenswaardig van zouden opkijken.

Eerst maar ff opruimen en schoonmaken allemaal. Tegen de tijd dat ik daar klaar mee was, moest ik de rijst koken en de kipfilets gaan bakken want manlief kwam al bijna uit zijn werk en dochterlief moest om half 7 werken. Ik had al eens geleerd dat je bij vlees bakken niet teveel boter in je pan moet doen, dus klein scheutje boter erin en de kip erbij. Na 5 minuten bakken kwam ik erachter dat ik de kip vergeten was te kruiden. Verdorie, ik moest alweer een beroep doen op mijn creativiteit en strooide bij gebrek aan kipkruiden maar gehaktkruiden bovenop de kip die al lekker in de pan lag te braden. Op hoop van zegen dan maar dat de kruiden er nog in wilde trekken.

Bij thuiskomst van manlief was ik enigszins opgefokt, het is zo niks voor mij om de hele dag in de keuken te moeten staan en dat dan ook alles behalve de rijst en de kerriesaus fout gaat. Ik zag aan hun gezichten dat de kip niet te nassen was, veel te zout natuurlijk. Man- en dochterlief hebben wijselijk hun mond gehouden. Die wilden vast het risico niet lopen dat ik bij commentaar nijdig de kerriesaus tegen mijn rode keukenkastjes zou smijten.

Voor mij nu definitief geen zelfgemaakte hutspot meer, lang leve de kant en klare hutspot!