Het is weer die tijd van het jaar, de grote vriend van vele kinderen stoomt het land weer binnen. Mijn vriend is het niet, Iets waar ik al eens eerder wat over geschreven heb en dat verhaal vind je hier.(Sinterkerst part one) Ik ben namelijk een groot fan van die man, die zo’n beetje hetzelfde goddelijke postuur heeft als ondergetekende.
Met vier kinderen was het ook altijd stress rond vijf december. Het was ook niet niks om voor zo’n koppel kadootjes te kopen die leuk, educatief of nuttig zijn. Ik liep in die periodes als een kip zonder kop rond in allerlei winkels, probeerde me aan de lijstjes van de kids te houden, maar ik kan je vertellen dat dat voor iemand met ADHD dat een hele opgave is. Vaak vierden mijn ouders pakjesavond bij ons, dus speelde ik ook sinterklaas voor hun, want ik kon het niet maken dat iedereen kadootjes kreeg en zij moesten toekijken. Van mijn ouders kreeg ik ieder jaar een kalender, een chocoladeletter en iets wat met kerst te maken had. Uiteindelijk was ik ieder jaar kapot op vijf december en niet echt meer te genieten. Dat was echt niet van de spanning over wat ik zou krijgen op pakjesavond, want dat wist ik allang, aangezien ik zelf ieder jaar sinterklaas had gespeeld tijdens de inkopen. En dan de surprises maken. Ik was weken de kinderen aan het helpen met hun surprises die ze voor school moesten maken. Of beter gezegd, ze waren mij aan het helpen omdat ze er zelf niet helemaal uitkwamen. En als je er dan bij optelt dat mijn ex en enkele kids van mij autistisch zijn, dan kun je je misschien wel voorstellen dat de stress-meter op het hoogste niveau stond rond vijf december. Ik sla al het gedoe rond de goedheiligman sinds mijn kinderen er niet meer in geloven gewoon lekker over. Behalve genieten van het lekkere snoepgoed, echt niet gezond voor me maar stom he, ik vind het gewoon lekker!
Geef mij kerst maar, geen gezeik over knechten of wat dan ook. Kerst is wereldwijd een soort van geaccepteerd. Er zullen vast wel mensen zijn die hier ook iets tegen hebben, maar dat boeit me dan ook weer niet. Ik ben ook echt een kerstgek. Regelmatig word ik door diverse personen getagged op Facebook die weten dat ik die tic heb. Als kind was ik al gefascineerd door kerst, vooral van de gezellige versieringen overal. In het dorp de versierde etalages, verlichting boven de winkelstraat, gewoon de hele sfeer in die donkere koude wintermaanden. Als het aan mij lag, mochten ze al voor 5 december de boel in kerstsfeer omtoveren. Maar dat gebeurde niet, eerst moest de goedheiligman zijn hielen gelicht hebben.
Ik kon hem en die enge knechten wel wegkijken ieder jaar.
Die kerst-tic van mij is er in de loop der jaren niet minder op geworden. De eerste jaren dat ik op mezelf woonde begon ik nog vrij rustig qua versiering. Ik was nog zoekende wat voor kleur ballen ik in mijn boom wilde, en heb van alles uitgeprobeerd, tot roze ballen aan toe. Maar toen ik uiteindelijk bij een groot tuincentrum ging werken, werd mijn kerst-tic echt gevoed. Inspiratie te over, en ieder jaar werd mijn boom groter en mijn verzameling gigantischer. Het was uiteindelijk zo erg dat tijdens de scheiding alle kerst-shit in tweeën verdeeld kon worden en we beiden onze eigen boom en huis nog vol konden hangen met alles wat met kerst te maken had.
Toen dochterlief acht jaar was vertelde ze stoer dat ze allang wist dat de sint door leugens van volwassenen in stand gehouden werd. Eindelijk kon ik de sint en zijn gevolg achter me laten en me volop gaan storten op de mijn oh zo geliefde kerstperiode.
Ik had mij tot dan toe gehouden aan hoe het hoort, braaf wachten met de boel versieren tot na 5 december. Voor een truus ongeduld als ik was dat niet altijd gemakkelijk. Voor het eerst gaf ik mezelf toestemming om een maand voor de kerst het huis om te toveren tot een kersthuis.
Vanaf dat jaar hing ik de buitenverlichting alvast op in september op droge zonnige dagen. Dat vond ik wel heel slim van mezelf, want als ik daarmee zou wachten tot een koude natte decemberdag dan was de kans natuurlijk veel groter dat mijn vingers eraf zouden vriezen, en dat risico wilde ik toch liever niet lopen. Om de brave burgers in mijn omgeving niet tegen het hoofd te stoten wachtte ik dan wel heel netjes met de stekker van de buitenverlichting pas in het contact te steken als de sint met zijn gevolg de kindertjes had volgestopt met lekkers, nog meer speelgoed en ze met stille trom het koude Nederland hadden verlaten.
Op zes december mocht dan eindelijk de stekker in het stopcontact van de buitenverlichting. Schiphol werd ingelicht dat vliegtuigen gewoon door moesten vliegen als ze boven Lisse waren en richting Amsterdam gingen. Nuon kon zijn personeel ieder jaar verrassen met een mooi kerstpakket.
In de loop der jaren begon ik steeds vroeger in de maand november mijn huis te versieren. Ik begon ook steeds meer lak te krijgen aan de meningen van mensen om mij heen, die vonden dat ik tot 6 december moest wachten. Hoe meer commentaar ik kreeg, hoe verder mijn hakken in het zand gingen. Met als gevolg dat ik geen rekening meer met vijf december ging houden, maar met mezelf en Nuon uiteraard.
Het jaar 2014 was het laatste jaar dat wij in Lisse kerst zouden vieren. Wij zouden het jaar daarop naar Amsterdam verhuizen. Het zou een speciale kerst worden, omdat dit voor mij het laatste jaar zou zijn dat ik met kerst in mijn geboortedorp zou wonen. Nou, speciaal werd de kerst zeker. Maar niet op de manier die ik in mijn hoofd had. Ik belandde 22 december op de operatietafel vanwege een blindedarm ontsteking. Daar ging mijn planning van gezellig met al mijn kinderen en hun vader, mijn schoonouders en manlief aan het kerstdiner. I.p.v. daarvan lag ik twee dagen op een ziekenzaal, aan de antibiotica, zonder kerstboom of wat voor versiering dan ook. Gelukkig mocht ik 24 december in de loop van de dag wel naar huis, en kon ik rustig liggend genieten van mijn eigen kersthuisje. Helaas moesten we het gezellige kerstdiner uitstellen naar een week later. Mijn herinnering aan deze laatste kerst in Lisse was er in ieder geval één om nooit meer te vergeten.
Wij verhuisden in het nieuwe jaar naar Amsterdam, de hele huisraad inclusief de kerstinboedel ging naar de opslag omdat ons nieuwe paleisje nog gerenoveerd moest worden. Wijzelf settelden ons op de Albert Cuypstraat, het huis van mijn schoonouders, hopend dat wij eind van het jaar kerst in ons nieuwe stekkie zouden vieren. Het werd ons in de loop van het jaar steeds duidelijker dat, dat niet ging lukken, ik kon niet anders dan me erbij neer leggen, dat we 3 hoog achter kerst zouden gaan vieren. Het was voor mij wel even slikken dat ik niet los kon gaan met mijn eigen kerstversiering, mijn kerstboom van twee meter veertig hoog en anderhalve meter doorsnee, en dan nog die, ik weet niet hoeveel, buitenlampjes. Sterker nog, het is daar zo knus, dat 4 volwassen personen en een kerstboom geen goede combinatie is. Mijn schoonouders probeerden zo goed als mogelijk mee te gaan met mijn kerstverslaving. Half november kwam mijn schoonvader met een miniboompje met lampjes thuis, speciaal voor mij. En wat er aan kerstversiering opgehangen en versierd kon worden dat werd versierd. Het was weer een andere kerst dan ik gedacht had, maar ik heb enorm genoten van de sfeer in de stad en de gezelligheid en warmte bij mijn schoonouders.
Op de dag dat Amerika met een kater wakker werd, ben ik begonnen met het optuigen van de kerstboom. De hele wereld staat door de uitslag toch al op zijn kop, dus vond ik het wel een goed idee om er nog een schepje bovenop te doen. Ik ben nog wel een paar dagen bezig om de rest van de versiering op te hangen.
Schiphol hoeft dit jaar geen memo’s te sturen over bijzondere baanverlichting ter hoogte van Lisse, we zitten nog wel in een aanvliegroute van Schiphol, maar omdat we nu in de Bijlmer wonen, vonden we het verstandiger om de buitenverlichting alleen aan de achterkant op te hangen. De medewerkers van Nuon kunnen met een gerust hart de donkere dagen voor kerst tegemoet gaan, en ik, ik zit met een glimlach van oor tot oor te genieten van mijn kerstboom die in vol ornaat in de huiskamer staat en tot nu toe nog in het geheel met rust gelaten wordt door Kenny (onze kat) waarvan we verwacht hadden dat hij in de eerste nacht er zeker al
10 glimmende ballen had uitgemept.
Fijne feestdagen welke je ook gaat vieren, Mirjam.