Een dagje varen door de grachten van Amsterdam was al zo leuk bedacht door de kids, en dat luidde ook tevens onze vakantie in. We hadden al zo veel mooi weer gehad, dat we er geen behoefte aan hadden om nog naar het buitenland te gaan. Vooral omdat de combinatie zonnig weer en manlief zijn rode haar niet echt samengaan. We probeerden te bedenken wat we in onze twee vrije weken samen zouden gaan ondernemen. We hadden in ieder geval een dagje gratis reizen door onze mooie stad Amsterdam staan. Deze gratis dagtrip was bedacht door het GVB in verband met de nieuwe Noord-Zuid lijn, en de grondig veranderde wijzigingen van het tramvervoer wat zich boven de grond van onze mooie stad afspeelde. Het leek manlief wel handig dat ik zou weten welke tram waarnaartoe gaat, en waar je in en uit kan stappen. Had ik eindelijk door hoe het allemaal werkte met de tramverbindingen, word het hele schema omgegooid inclusief andere tramnummers. Dinsdag begon onze zoektocht naar die nieuwe tramverbindingen, en ook vonden we het wel een handig idee om de busverbinding, die vlak langs onze flat rijd, eens te proberen om in de binnenstad te geraken.

Om een lange dag kort maken, we zijn door de binnenstad gesjeesd met de tram, bij de Vijzelgracht zijn we op de Noord-Zuid gestapt, richting Buikslotermeerplein, het eindpunt van de Noord-Zuid lijn. Happie gegeten, Noord-Zuid lijn weer ingestapt naar het andere eindpunt, Amsterdam Zuid. Daar de metro/sneltram gepakt richting Amstelveen, ook ff rondgelopen in het winkelcentrum daar. Manlief wist dat daar een slager zat die ook lekkere belegde broodjes verkocht. Ik kan je vertellen dat ze echt lekker waren, die broodjes. Tram terug genomen, naar het Leidseplein, ff terrasje gepakt, waar zoals gewoonlijk de wespen het leuk vinden om manlief heftig te zien zwaaien met zijn armen. Op één of andere manier weten ze hem altijd wel te vinden. We besloten naar ons favoriete pizzatentje te lopen om daar te gaan eten. Manlief weigerde om buiten op een terras te gaan zitten met eten, hij denkt echt dat alle wespen hem moeten hebben en hij wilde toch graag zijn pizza ongestoord en warm opeten. Moe en voldaan, en met een doos Leonidas bonbons rijker en hopelijk een stuk wijzer over welke trams, waarheen gaan waren we nog op tijd thuis zodat manlief kon zien hoe zijn favoriet Bobbie Eden, die weet wat afwerken is, zich nu op de televisie van haar creatieve kant liet zien door een huiskamer mooi af te werken.

Afgelopen woensdag had ik bedacht dat de badkamer eens grondig aangepakt moest worden, het weer was die dag net zo chagrijnig als ik was. Wat heb ik toch een hekel aan het huishouden, en wat kan ik dat niet onder stoelen of banken steken. Gelukkig heb ik een geweldige man die het zware werk heeft gedaan in de badkamer. Eerlijk gezegd heeft hij bijna al het werk in de badkamer gedaan terwijl ik als een gek aan het vechten was om uit mijn eigen negatieve ADHD gedrag te komen. Voor een buitenstaander lijk ik een lui mens, en manlief een sulletje omdat hij het toch maar weer doet. Het tegendeel is waar, hij herkent het heel goed dat er op sommige dagen geen land met mij te bezeilen is. Ik wil van alles doen, maar zie daadwerkelijk niet waar ik mee bezig ben. Als ik dan al in een negatieve ADHD spiraal zit dan heb ik helemaal geen overzicht, en geef het dan al snel op. Ik ben in dit geval het sulletje, die dan maar doet wat me opgedragen word. Deze manier van samenwerken werkt prima voor ons, en heeft uiteindelijk geleid tot een mooie schone glimmende badkamer. En het besluit om de rest van de vakantie geen huishoudklussen meer te doen, behalve af en toe een wasje tussendoor.

Ik had ergens gezien dat er in Barneveld een oud Hollandse markt was, inclusief een optocht met oud Hollandse klederdracht, volksdansen en standwerkers. Het was donderdag lekker weer, dus wij togen af naar Barneveld, waar wij een jaar geleden onze kat Arie (die tijdens zijn nest periode waarschijnlijk Archibald heette) hadden gehaald. We hadden Arie uit een welgestelde wijk gehaald, zoals ze die volgens mij alleen maar hebben in Barneveld. Maar oke, ik dwaal af. We probeerden onze auto (uiteraard!) zo dicht als mogelijk bij het oud Hollanse gebeuren te parkeren. Het was behoorlijk druk op het parkeerterrein naast de dorpsstraat waar je moest betalen, maar ineens zag ik een plekje vrijkomen. Ik stapte alvast uit om te vragen of die man wegging? Na bevestiging dat hij wegging moest manlief een metertje achteruit rijden om ruimte te maken. Stond er al een auto met zijn knipper aan die op dezelfde bewuste plek wilde gaan staan. Nog voor manlief zijn auto kon parkeren stapt er een armoedig wijf uit, met een net zo armoedig petje op der armoedige hoofd, en begint die plek op te eisen want zij hadden immers hun knippertje al uit en wij niet, dus zij hadden recht op die plek. Na wat heen en weer gescheld, besloot manlief dat ze het niet waard was om me eigen druk te maken. Tijdens het wegrijden floepte mijn middelvinger spontaan omhoog richting het zielige figuur. Ik bleef nog ff napruttelen in de auto, en was ook vol verbazing dat zulke mensen nog bestaan. Uiteindelijk vonden wij een gratis plekje, iets verder weg van de bewuste winkelstraat.

Om nog heel even op mijn ADHD terug te komen, ik kan moeilijk iets loslaten, sommige dingen blijven gewoon hangen. Het was al verbazingwekkend dat ik niet uitgehaald heb naar zo’n armoedig figuur. Ik kan zo slecht tegen dit soort figuren, maar heb door schade en schande geleerd dat het mij niet verder helpt om iets niet los te laten. Voor we bij de dorpsstraat aankwamen had manlief mij al weer rustig gekregen. We wandelden door de drukke straat heen, waar we van alles zagen, maar geen oud Hollandse standwerkers. Misschien zaten die wel in één van de zijstraatjes waar ook allerlei kraampjes stonden. Eerst maar even een happie eten, want onze maagjes knorden harder dan de kippen konden tokken. Omdat alle terrasjes vol zaten besloten we dan maar in het restaurant van de Hema een broodje te eten. Ook daar stond het behoorlijk vol bij de zelfservice balie, en omdat manlief al wist wat voor broodje hij wilde, zou ik in de lange rij gaan staan. Dan had ik nog even de tijd om te bedenken wat ik wilde gaan eten. Manlief had een plekje boven gevonden op het buiten terras. Eenmaal buiten met mijn dienblad met de broodjes, vertelde manlief dat ik de allerlaatste oudhollandse optocht van dit seizoen net had gemist. Dat meen je niet, daar kwamen we toch voor? Hij vertelde lachend dat ik niks gemist had en dat de optocht toch niet veel voorstelde. Gierend van de lach zagen wij de humor er wel van in, dat je speciaal ergens voor komt, en dat ik dat dan natuurlijk weer mis. Terwijl we zaten te eten hoorden we iets verderop iemand door een microfoon praten, en zo af en toe veel geklap. Benieuwd als we waren besloten we dat we daar zouden gaan kijken. Eerst moest ik even boodschapje nummer één doen, en sloot achteraan in een lange rij. Nadat ik eindelijk mijn weg opgelucht kon vervolgen, liepen we gelijk naar de plek waar we het geluid van de microfoon en het geklap hadden gehoord. En wat denk je? Geen kip te zien! We vragen ons nog steeds af wat daar te zien was. Misschien wel oudhollandse klompendansen, een hanengevecht of een kippen run, waarbij de kip die het snelste rent gratie verleend word? Het zal voor ons een vraag blijven. Dan maar op zoek naar de oudhollandse ambachten. Gelukkig zijn we één oude ambacht tegengekomen, we zagen Doornroosje in Barneveldse klederdracht spinnen aan het wiel. Voor de rest hebben we geen kip gezien, en ook geen oude ambachten. Wat ons trouwens wel was opgevallen is dat er wel heel veel mooie glimmende fietsten stonden. Ze stonden gewoon vast met één lullig fietslotje. Dit soort dingen valt je gewoon op als je de oude barrels in Amsterdam gewend bent. Om kwart voor vier zaten wij weer in onze auto, en hadden besloten om via Amersfoort naar huis te rijden. We hadden laatst op televisie gezien dat ze daar een mooie kringloop winkel hadden. Komen we daar om tien over vier aan, en je kan het bijna al raden, zien we nog net het personeel bezig met het pand afsluiten. Bleek dat de winkel maar tot vier uur open is. Dit past ook echt in onze stijl, spontaan iets bedenken, en er dan achter komen dat we zoiets eigenlijk beter zouden moeten onderzoeken. Gierend van de lach dat we deze dag wel erg veel gemist hadden reden we weer veilig naar ons eigen parkeerplek voor de deur.

Vrijdag was de dag dat onze jongste zoon voor het eerst echt zou gaan vliegen. Hij gaat voor twaalf dagen naar Zweden en verblijft daar bij iemand die hij heeft ontmoet bij een online game. Er komen nog twee mensen, één uit Amerika, en één uit Oostenrijk. Met zijn vieren gaan ze Gotenburg verkennen.

Hij had alles goed voorbereid en geregeld, en was van plan om zonder hulp naar Schiphol te gaan. Ik vond het wel leuk om hem dan in ieder geval uit te zwaaien, dus vatte manlief het plan op om het dan te combineren met een middagje lanterfanteren op Schiphol. We gingen deze keer met de trein, want hoe makkelijk is het niet om zelf niet te hoeven parkeren en je hoeft geen kilometer te lopen naar de vertrekhal. Het panorama terras was open dus dat was ook leuk om daar even rond te hangen. Op de tijd dat zoonlief met de bus aan zou komen op Schiphol stonden wij al bij het punt te wachten wat we hadden afgesproken. Met zijn drieën liepen we een kilometer (geen loopband te zien) naar de plek waar hij zijn koffer moest afgeven. Ingecheckt had hij thuis online al gedaan. Nadat hij zijn koffer had afgegeven liepen we weer een kilometer terug (tenminste; het voelde zeker als een kilometer) om ergens een broodje te gaan eten. Zo wist ik in ieder geval zeker dat hij toch iets gegeten zou hebben voor hij ging vliegen. Nadat ons broodje op was, moesten we weer een kilometer lopen zodat hij nog even achter de douane stroopwafels kon kopen voor de gastvrouw waar hij al die tijd mocht slapen. We namen afscheid van hem en wachten bij een hekje waar we hem zo lang mogelijk konden zien wetende dat hij sowieso niet meer om zou kijken. Ineens begint het hekje waar ik tegenaan geleund stond kneiterhard te piepen. Wie er ook onze kant opkeek, zoonlief echt niet. Die was druk bezig om zijn handbagage weer in te pakken, en liep gewoon verder door de douane heen. Ondertussen kreeg ik op mijn goddelijke donder van een Schiphol medewerker, die me bestraffend vertelde dat ik niet tegen dat hekje aan had mogen leunen. Ja duh.. weet ik veel dat daar hekjes zijn die spontaan gaan staan te piepen. Met de excuses en de belofte dat ik dat niet meer zou doen, liepen wij wederom gierend van de lach wederom een kilometer terug om op het panorama dak uit te kijken of we zijn vliegtuig zouden zien op te stijgen. Nadat we hem inderdaad hadden zien opstijgen liepen wij weer terug naar de centrale hal van Schiphol. Mijn oog was tijdens dat heen en weer geloop wel gevallen op een Leonidas shop, en ik vond dat ik wel een paar chocolade bonbons had verdiend na al die kilometers lopen. Wijzer geworden van onze eerdere aankoop bij deze lekkere winkel, wisten we precies welke bonbons wij wilden hebben. Gelukkig waren we met de trein gekomen, dat scheelde in ieder geval weer een kilometer lopen naar onze auto.

Zaterdag was de finale dag van onze eerste vakantieweek, en die wilden we dan ook op gepaste wijze doorbrengen. Manlief was op het geweldige idee gekomen dat we de finale avond van het jaarlijks terugkerende Scheveningse vuurwerk zouden gaan kijken. Omdat we nogal wat drukte verwachtten zouden we met de auto naar een P&R in Rijswijk rijden. Vanaf daar zouden we dan met de tram eerst even rond gaan hangen in het Haagse centrum. Ik was al jaren niet meer in Den Haag geweest. Wat was de stad veranderd, met al die gezellige banken in het hart van het centrum. Om half zes hadden we lijn elf genomen, de tram richting Scheveningen. Deze lijn werd aangeraden omdat de andere lijnen die bij het Kurhaus stoppen al kneitervol zaten. Daar aangekomen bedacht ik me dat een kennis van ons kortgeleden een strand-surf tent had overgenomen. Het leek ons leuk om die tent eens op te zoeken, we waren er nu toch. Volgens mijn google maps moesten we richting pier lopen. Het was al behoorlijk druk, en manlief had nog gezegd dat het hem niks zou verbazen als zijn ouders hier ook ergens rond zouden lopen. We lopen nog geen twintig meter verder, zien we een nogal brede man met kort stekeltjes haar en een wel heel bekende blauwe jas aan. Echt waar, dat was hem, daar kwam mijn schoonvader een terras af lopen, gevolgd door mijn schoonmoeder en nog vier vrienden. En dat het puur toeval was dat we hun tegenkwamen blijkt wel uit het feit dat ze al jaren op vrijdag naar het Scheveningse vuurwerk komen kijken. Maar omdat ze graag het vuurwerk van China wilden zien hadden ze dit jaar besloten om op deze zaterdag te gaan. We liepen nog een stukje met elkaar op, manlief en ik ook nog steeds zoekend naar Aloha Surf, de strandtent van onze zeer gewaardeerde kennis. Bovenop bij de boulevard, naast de pier gingen mijn schoonouders met hun vrienden hun eigen kant weer op. Wij waren er intussen achter gekomen dat we helemaal de verkeerde kant op waren gelopen. We zagen dat we richting vuurtoren hadden moeten lopen. Ik weet niet hoe ik gekeken had op google, maar ik denk dat ik mijn telefoon op zijn kop heb gehouden. Een andere verklaring heb ik er niet voor. Omdat we nu toch een keer op Scheveningen waren, wilde ik nu echt die strandtent vinden. We liepen voorbij het punt waar we uitgestapt waren met de tram, en vonden eindelijk op vrij korte afstand daarvandaan de strandtent.

Blij dat we deze leuke tent hadden gevonden ploften we buiten op het terras neer om te wachten op wat komen ging. Een hele aardige ober kwam ons bedienen, terwijl we hem vroegen of zijn baas deze ook dag aanwezig was. Als je ons al een beetje kent, kun je waarschijnlijk het antwoord raden. Natuurlijk was hij deze dag niet aanwezig. De ober vertelde ons dat hij heel veel aanwezig was geweest, maar dat hij nu een verdiende vrije dag had wegens andere belangrijke verplichtingen. Omdat ik mijn telefoon daar binnen op kon laden namen wij nog wel een lekker drankje.

Toen werd het hoog tijd om een bankje te scoren boven op de boulevard. Ook een bakje kibbeling en een patatje werden op dit bankje naar binnen gewerkt. Het was ondertussen al bijna negen uur, toen wij samen op dat tweepersoonsbankje tot de conclusie kwamen dat we eigenlijk best wel heel burgerlijk waren geworden. En vooral dat we echt al een beetje oud begonnen te worden, als je dezelfde dingen begint te doen, die je schoon(ouders) ook leuk vinden om te doen. Het waaide behoorlijk en langzaam gingen er steeds meer kleding stukken aan (i.p.v. uit op de zaterdagavond). De wind gierde, we zaten met klapperde tanden en maakten lachend opmerkingen naar elkaar toe dat manlief zijn ideeën om naar het vuurwerk te gaan kijken, eigenlijk niet zo heel behaaglijk waren. Door mijn marmerhuid werden de vlekken steeds paarser, en tegen de tijd dat China, later dan gepland stond, zijn eerste pijl de lucht inschoot, was het topje van mijn neus bijna donkerpaars van de kou.

Onze verwachtingen, wat het vuurwerk van China aanging, waren hoog gespannen. Ik wil niet klagen hoor, maar het viel een beetje tegen. Een soort van sticker “made in China” viel hier wel redelijk op zijn plaats. Het was leuk om naar te kijken maar voor de rest had je er niet veel aan. Als tweede kwam Japan, en dat klopte ook aardig met het idee wat ik van Japanners heb. Het was kort maar krachtig. De vuurwerk hartjes waren leuk, maar op het moment dat ik dacht dat ze nu echt uit zouden pakken was het alweer afgelopen. Een soort van flitsbezoek wat wij van de Japanners gewend zijn. We besloten Spanje, het derde en laatste land niet meer af te wachten. We bedachten dat als we nu naar de tram zouden lopen, waar wij op twintig meter afstand op het bankje het vuurwerk hadden aanschouwd, dat we de drukte voor zouden zijn. We waren niet de enige die dat bedacht hadden.

De tram was al tjokvol toen wij ons erin wurmden. Bij de één na laatste halte stapte iedereen uit, en konden we eindelijk zitten. Het was weer een lange dag waarin we veel hebben gegeten, gelachen, en gelopen hebben. Om kwart over twaalf stapten wij ons paleisje weer binnen. We namen nog wat te drinken, en hangend op de bank luisteren we nog even naar het nieuwsbericht op de radio. De goede man vertelde dat Engeland eerste was geworden bij het vuurwerk, en dat Spanje als tweede was ge-eindigt. Ja, echt waar, het land dat wij niet meer af wilden wachten omdat we het koud hadden en om de drukte voor te zijn. Weer wat gemist, hoe krijgen we het voor elkaar? Gelukkig lachen we nog steeds iedere dag wat af met alles wat we mee maken, en vooral om wat we niet meemaken.

Wil je op de hoogte blijven van nieuwe blogs, kun je mijn facebookpagina liken, of je abonneren op mijn blog met je emailadres bovenaan deze pagina.