Zo! Mijn eerste werkweek bij Karwei na negen jaar thuiszitten heb ik overleefd. Het was een pittige, maar zeer leuke en leerzame week. Ik heb sowieso herontdekt dat ik heel veel spieren heb die de afgelopen negen jaar amper enige inspanning te verwerken hebben gehad. En als je die dan weer gaat gebruiken dan weet je precies waar ze allemaal zitten. Het is ook niet niks hoor, al die jaren kon ik alles op mijn eigen tempo doen, dan ben je gek als je je moe gaat maken toch? Het zorgde er al die jaren ook voor dat mijn vaste hoekje op onze rode bank al flinke slijtplekken begon te vertonen. Mijn hoekje van de bank heeft nu eindelijk tijd om zich weer een beetje in de oude staat terug te vormen.

Mijn lichaam doet zijn uiterste best om zich aan te passen aan al die activiteiten die de afgelopen week op dit goddelijke lichaam zijn afgevuurd. Er zijn in de afgelopen vijf dagen spieren in actie gekomen waarvan ik niet eens wist dat ik ze nog had. Maar deze kleine details vervagen bij de blijdschap die ik heb dat ik eindelijk weer mag werken.
Ook manlief is heel blij dat ik weer deel mag uitmaken van de maatschappij. Hoewel hij net als ik geen ochtendmens is, staat er in de ochtend om kwart over zes een vers bakkie koffie op mijn nachtkastje met daarnaast een bakje Turkse yoghurt met cruesli.

Terwijl we onze koffie en yoghurt nuttigen kijken we dan het journaal, om een beetje wakker te worden. Hierna volgen alle andere ochtend rituelen die niet echt interessant zijn om hier te vermelden. Het spreekt voor zich dat ik wat tijd nodig heb om mezelf een beetje toonbaar te maken voor de buitenwereld.
Ik heb de afgelopen week veel geleerd, de eerste twee dagen alles over de kassa en daarna over hordeuren, binnen- en buitendeuren, gordijnen, bestel-zuilen en niet geheel onbelangrijk dat ik leuke collega’s ga krijgen. Ik heb al gemerkt dat een aantal van hen over dezelfde soort humor beschikken, als die ik  heb meegekregen in mijn genen. Uiteraard ben ik hierin nog een beetje terughoudend, verlegen als ik ben natuurlijk, hahaha, en ik lach niet om mijn eigen grapjes gelukkig!

Ik geniet nu heerlijk samen met manlief van ons vrije weekend. Allebei in joggingbroek, niet dat we gaan joggen, maar het zit zo lekker als je op de bank ligt. Ik ben bijna opgeladen om morgen weer aan de slag te gaan. Ik ga ervan uit dat mijn spieren aankomende week minder gaan protesteren, mijn wilskracht  is namelijk vele malen groter dan die paar protesterende spiertjes.

Er moet nog heel veel gebeuren voor de opening van de nieuwste Karwei. Over  anderhalve week moet alles in de winkel zijn plek hebben gekregen. De inrichting moet dan compleet zijn, en alles moet er spik en span uitzien als de eerste klanten op tien mei bij ons binnen komen lopen. Maar met zo’n leuke gemotiveerde ploeg is dat vast geen punt…. bij Karwei.