Na zo’n tijd niet veel van mij gehoord te hebben, zitten jullie vast op het puntje van jullie stoel in spanning te wachten op een nieuwe blog. Het is veel te lang geleden dat ik wat geschreven heb. Ik heb de afgelopen maanden ook  zeker niet stilgezeten en weer veel meegemaakt. Zonder ook maar een achtbaan gezien te hebben, heb ik toch in een achtbaan gezeten die vele malen over de kop ging. Tollend en misselijk heb ik deze ritten uitgezeten, en als ik niet de kracht had gehad om deze achtbaan los te laten, dan was ik nu nog misselijk geweest. Ik zal jullie de details besparen omdat het niks toe zou voegen. Ik besef ook nog iedere dag hoe gelukkig ik me mag prijzen met mijn kinderen en manlief en hoeveel ik van hen hou.

Mijn moeder

Afgelopen Juni is mijn moeder op 83 jarige leeftijd overleden. Het contact of beter gezegd geen contact dat ik met haar de afgelopen jaren had, verdiend zeker geen schoonheidsprijs. Gelukkig heb ik de laatste maanden van haar leven nog wel mee mogen maken. Ze was dement, en wist niks meer van onze strijd van de afgelopen jaren en ik heb dat maar zo gelaten en het haar ook vergeven. Ik ben blij dat ik er nog voor haar kon zijn deze laatste maanden want het was toch mijn moeder, maar het is goed zo. Ik kan eindelijk verder met mijn leven en dit hoofdstuk sterker dan ooit afsluiten.

Diploma

Twaalf juli zat ik als enorme trotse moeder op de school van mijn twintig jarige zoon bij zijn diploma uitreiking. Hij was geslaagd met vlag en wimpel, met zelfs twee tienen op zijn diploma. Zoonlief zag het niet zo zitten om naar zijn eigen diploma uitreiking te gaan, want hij wist dat het daar druk zou zijn. Hij wist dat hij naar voren geroepen zou worden en dat is iets wat iemand met PDD-NOS helemaal niet leuk vind. Een uur voor we naar school zouden vertrekken kreeg ik dan ook een whatsapp van hem of we er wel naar toe moesten, want hij had er geen zin in, en hij voelde zich  ook helemaal niet lekker. Ik appte terug dat we er natuurlijk wel naar toe zouden gaan, hij moest immers zijn diploma toch zelf ophalen, waarop hij weer antwoorde dat ze zijn diploma ook wel op konden sturen. Uiteraard zijn we toch gegaan, en achteraf vond hij toch wel meevallen. Hij is nu klaar op school, zestien jaar regulier onderwijs waarin scholen nog lang niet helemaal begrijpen wat iemand met autisme nodig heeft, is lang genoeg geweest. Mooier heeft hij dit ook niet af kunnen sluiten met een geweldige cijferlijst. Vol goede moed gaat hij nu via een re-integratie traject en met behulp van een job coach op zoek naar werk waar hij hopelijk veel plezier uit kan halen.

Mijn werk

Helaas, het is alweer voorbij. Dat is ook een van de redenen waarom ik een tijdje niks heb laten horen van mezelf. Ik had tijd nodig om te verwerken dat mijn baantje niet geworden is wat ik ervan verwacht en gehoopt had. Na de opening van de winkel is het sowieso niet zo gelopen als wat iedereen ervan verwacht en gehoopt had. Het bleek in de periode dat ik er werkte dat de zaak niet echt goed gevonden werd door klanten. Het is echt een onwijs mooie zaak met mooie spullen, maar als je in een rare hoek zit, en een andere bouwmarkt in de buurt meer in het zicht zit, dan is het ook moeilijk om te bedenken wat je hier nou aan kan veranderen. Misschien helpt deze blog wel, want echt, als je het eenmaal gevonden hebt en binnen bent, kijk je je ogen uit naar al die mooie spullen. Dat er in mijn werkzame periode niet veel klandizie kwam is ook een van de redenen dat ik er niet meer werk. Kassawerk was er nauwelijks, en dat is toch waar ik op gesolliciteerd had. Uiteraard begreep ik ook wel dat men het op prijs zou stellen dat je dan wel bereid was om dan maar andere werkzaamheden te doen. Ik vond het wel een beetje jammer dat ik regelmatig met een wc borstel en een dweil in mijn handen stond omdat ook die werkzaamheden gedaan moesten worden. Maar oké, ik deed het, en probeerde daarbij mijn vrolijkste gezicht te trekken, ik was namelijk toch ook heel erg blij dat ik tenminste werk had gevonden. Ik werkte te weinig uren om me kunnen verdiepen in een afdeling en om daar veel te leren, De collega’s die meer uren werkten konden dan ook de klanten beter helpen en informeren dan dat ik dat kon. Er bleef dus niet veel over voor mij dan schoonmaken, uit te pakken en zorgen dat de spullen netjes op hun plaats hingen. Met de meeste collega’s kon ik goed opschieten, en ik heb daar echt wel gelachen. Maar wat werd ik vanaf het begin af aan tegen gewerkt door mijn goddelijke lichaam. Ik was doordat ik jaren niet buiten de deur gewerkt had ook niet veel meer gewend, en kwam spieren tegen waar ik het bestaan niet eens meer van wist. In de tweede week dat ik daar werkte, de zaak was toen nog niet eens geopend was ik al bij de dokter geweest voor pijnstillers voor mijn rug. Ik wilde ook zo graag blijven werken en hoopte zo de eerste weken door te komen en dat het een kwestie van gewenning zou zijn. Maar iedere keer als ik aan het werk was, stond ik stijf van de paracetamol en de tramadol, om maar zo min mogelijk pijn te voelen. Dochterlief die in de zorg bij de oudjes werkt bood aan om een rollator voor me mee te nemen, want als ik thuiskwam liep ik als iemand die de marathon van Amsterdam had gelopen en net voor de finish was overreden door tram vierentwintig. Ik werd gedwongen om naar mijn eigenzinnige doch goddelijke lichaam te luisteren en moest met pijn in mijn hart toegeven dat het beter was om een punt achter mijn carrière bij de Karwei te zetten. Dit was ook geen punt bij Karwei, en wij zijn op een nette manier uit elkaar gegaan. Ik hoop echt voor ze dat deze mooie zaak binnen niet al te lange tijd een begrip in Amsterdam zal gaan worden.

Nieuwe carrière

Ik ben van plan om weer vaker en regelmatiger een blog te gaan schrijven nu de rollercoaster een beetje tot stilstand is gekomen. Onze kattenkinderen Kenny en Arie geven mij nu al genoeg inspiratie om een volgende blog te schrijven. Ik denk namelijk dat ze beiden een beetje homo zijn, maar daarover hoor je een volgende keer vast meer.