Als relaties verbroken worden, wil het nog wel eens zijn dat je spullen die je van je moeder (en vader) hebt gekregen graag mee wilt nemen… want gekregen van mijn moeder… dus van mij is soms best handig. Je hoeft dan geen strijd te leveren wat naar wie gaat.
Manlief ging na een relatie van 12 jaar weg bij zijn vriendin omdat hij het geluk elders had gevonden. Persoonlijke spullen gingen uiteraard mee, voor de rest liet hij alles achter, behalve de blauwe tuinset, want die had hij net een half jaar daarvoor van zijn ouders gekregen.
In maart 2009 leerde ik manlief kennen. Hij woonde in Almere in een huis met tuin waarin de blauwe tuinset mooi stond te stralen. Ik woonde in Lisse op de flat en het 1e halfjaar reden wij op en neer van Almere naar Lisse en andersom. Eind 2009 waren wij een beetje klaar met dat heen en weer gerit en besloten 1 huis op te zeggen. We kozen ervoor om in Lisse te gaan wonen. Dit omdat ik 4 kinderen heb, die toentertijd in Co-ouderschap afwisselend bij mij of bij mijn ex woonden.
Manlief was nogal gehecht aan zijn mooie blauwe tuinset, dus die moest mee naar Lisse. Best handig zo’n blauwe tuinset als je op een flat woont, not! De blauwe tafel verdween gelijk al beneden in de berging want die paste sowieso niet op het balkon. De blauwe stoelen waren een ander verhaal, die pasten prima op een rijtje tegen het raam aan. In de zomer werd er dan ook gretig gebruik van gemaakt. In de winter werden de blauwe stoelen opgeslagen in de berging, voor het behoud van de stoelen.
Zomer 2014. Iedereen was naar school, werk of waar dan ook, ik had het rijk alleen. Het was een mooie dag, de zon lachte mij vriendelijk toe, en ik zat heerlijk op een mooie blauwe tuinstoel te genieten van het warme weer. Glas cola naast me op een tafeltje, en toen gebeurde het! Net op het moment dat ik me wilde uitrekken naar mijn glas cola, zakten plotsklaps de poten onder me vandaan en zat ik daar verbaast te bedenken hoe ik nou zo laag bij de grond was beland. ‘s Avonds aan tafel zat ik, gierend van het lachen, te vertellen dat ik door een blauwe stoel was gezakt. Er werd niet onmiddelijk gelooft door manlief en de kinderen dat ik er “zomaar” doorheen was gezakt. Het was vast gebeurd omdat ik mezelf nog wel eens neer laat ploffen in een stoel. Je kent dat wel, niet gewoon rustig gaan zitten, maar jezelf er gewoon op laten vallen. Deze blauwe stoel deed het dus niet meer!
April 2015 verhuisden wij naar Amsterdam. Omdat onze eigen woning die we gekocht hadden nog gerenoveerd moest worden, zouden we bij mijn schoonouders in gaan wonen op de Albert Cuyp, 3 hoog achter. De hele huisraad ging voor maanden de opslag in, behalve de blauwe tuinset met de 3 overgebleven stoelen. Die brachten we naar Vinkeveen waar mijn schoonouders een zomerhuisje met grote tuin hebben. Altijd handig om daar tijdelijk een niet complete tuinset te hebben. De blauwe tuinset heeft maanden buiten dienst staan wachten tot het moment dat we weer een beroep op ze zouden doen. 7 januari 2016 was het eindelijk zover en brachten mijn schoonouders de 3 overgebleven blauwe stoelen naar ons nieuwe paleisje. We hadden die dag de sleutel gekregen en konden eindelijk zelf gaan klussen. En wat is er dan niet fijner dan tussen het klussen door even uit te kunnen rusten op een blauwe tuinstoel. De tafel mocht in Vinkeveen blijven, wederom hebben wij weer een balkon waar de tafel niet op past. Die middag zit ik op een blauwe tuinstoel even alleen in ons paleisje als mijn telefoon gaat. Manlief, die nog even op zijn werk is, belt op. Terwijl we het 1 en ander bespreken hoor ik een knak, en voor ik er erg in heb zit ik wederom laag bij de grond. Gierend van de lach vertel ik hem dat ik nu door stoel 2 ben gezakt, en dat de rugleuning nog overeind staat dus kan ik het gesprek gewoon laag bij de grond blijven vervolgen. Na het gesprek hijs ik mezelf overeind, en neem ik afscheid van alweer een blauwe stoel.
Als het mooier weer begint te worden zetten we de 2 overgebleven tuinstoelen op het balkon. Ik vind het al een beetje enger worden om op een blauwe tuinstoel te gaan zitten. Daarom besluiten we om snel een nieuwe tuinset aan te schaffen, zodat ik weer met een gerust hart kan relaxen op een niet gevaarlijke stoel, en de kinderen ook lekker kunnen zitten. Nog voor wij op jacht kunnen gaan naar een nieuwe tuinset is het zonnig weer, dus ik besluit toch de gok te wagen en heel rustig nestel ik me op een blauwe stoel. Ik durf me amper te bewegen, want stel je voor, ik was er al door 2 heen gezakt, het mocht me nu toch niet weer overkomen. Hoe leg ik dat uit aan manlief? Ik sluit mijn ogen, neem een trekkie van mijn sigaretje en probeer me te ontspannen. Ineens besluit stoel nummer 3 dat het genoeg is geweest, en met een doffe klap zit ik weer zonder poten met de rugleuning nog overeind een stuk lager dan eigenlijk de bedoeling is. Mijn zelfvertrouwen zakt voor de 3e keer tot op de grond, en ik besluit ter plekke dat ik toch eens wat aan mijn gewicht moet doen. De combinatie overgewicht en plastic moeheid hebben mij nu al voor de 3e keer op de grond doen belanden. Er moest NU echt een nieuwe tuinset komen! We hadden van de kinderen en mijn schoonouders geld gekregen voor onze verjaardagen, speciaal voor een nieuwe tuinset. De hele zomer hebben wij genoten van onze nieuwe niet plastieke tuinset. Ik voelde me veilig als ik daar in ging zitten, en vergat weer snel dat ik iets aan mijn gewicht wilde doen.
Gisteren hebben wij ons balkon winterklaar gemaakt. Omdat we nog jaren willen genieten van ons nieuwe tuinset, hebben we die droog in de berging weg gezet. En daar stond heel zielig alleen de laatste blauwe stoel. We geven de laatste stoel het voordeel van de twijfel, hij mag dienst doen als rookstoel als ik buiten op het balkon een sigaretje wil roken.
Heden middag kijkt de zon hier nog even om het hoekje, en manlief en ik besluiten om nog een straaltje mee te pakken. Gewapend met een bak koffie ga ik nu echt nog voorzichtiger dan voorzichtig op de eenzame blauwe stoel zitten. De andere 3 stoelen zakten door hun poten terwijl ik helemaal alleen thuis was. Mocht deze het ook begeven, zou ik het op prijs stellen dat ik dan ook alleen thuis ben. Jammer joh, stoel nummer 4 vond het nodig, voor ik met mijn ogen kon knipperen, mij naar eenzame laagte te verwijzen. Manlief, die veilig op een afstandje op mij neer stond te kijken bulderde van het lachen, en vond het belangrijker om eerst een foto van het tafereeltje te maken, voor hij mij nog steeds hard schaterend van de vloer af wilde schrapen.
Hoe subtiel kun je zijn om op deze manier van de stoelen af te komen, in plaats van te zeggen dat je helemaal niet van de kleur blauw houd?
